Polecamy strony

Dzisiaj jest

piątek,
29 marca 2024

(89. dzień roku)

Licznik

Liczba wyświetleń:
2519982

Wyszukiwanie

Serdecznie Witamy na stronie Parafii Wniebowzięcia NMP w Bystrzycy.

 

  Transmisja Mszy św.

 

Msze św. codziennie o godz. 16:00.

 

W niedzielę o godz. 9:00 , 11:30 . 

Konto Parafii : BS O/Ludwin 11 8191 1055 2007 7001 5478 0001

 

  Ks. Proboszcz tel. 609 031 149

Film z Drona

          Kościół

Cmentarz 01.11.2023 r.

Powrót

Kościół z lotu ptaka

Powrót

NIEDZIELA PALMOWA

 

 

 

Szósta niedziela Wielkiego Postu nazywana jest Niedzielą Palmową, czyli Męki Pańskiej, i rozpoczyna obchody Wielkiego Tygodnia. W ciągu wieków otrzymywała różne określenia: Dominica in palmis, Hebdomada VI die Dominica, Dominica indulgentiae, Dominica Hosanna, Mała Pascha, Dominica in autentica. Niemniej, była zawsze niedzielą przygotowującą do Paschy Pana. Liturgia Kościoła wspomina tego dnia uroczysty wjazd Pana Jezusa do Jerozolimy, o którym mówią wszyscy czterej Ewangeliści ( por. Mt 21, 1-10; Mk 11, 1-11; Łk 19, 29-40; J 12, 12-19), a także rozważa Jego Mękę. To właśnie w Niedzielę Palmową ma miejsce obrzęd poświęcenia palm i uroczysta procesja do kościoła. Zwyczaj święcenia palm pojawił się ok. VII w. na terenach dzisiejszej Francji. Z kolei procesja wzięła swój początek z Ziemi Świętej. To właśnie Kościół w Jerozolimie starał się jak najdokładniej "powtarzać" wydarzenia z życia Pana Jezusa. W IV w. istniała już procesja z Betanii do Jerozolimy, co poświadcza Egeria. Według jej wspomnień patriarcha wsiadał na oślicę i wjeżdżał do Świętego Miasta, zaś zgromadzeni wierni, witając go w radości i w uniesieniu, ścielili przed nim swoje płaszcze i palmy. Następnie wszyscy udawali się do bazyliki Anastasis (Zmartwychwstania), gdzie sprawowano uroczystą liturgię. Owa procesja rozpowszechniła się w całym Kościele mniej więcej do XI w. W Rzymie szósta niedziela Przygotowania Paschalnego była początkowo wyłącznie Niedzielą Męki Pańskiej, kiedy to uroczyście śpiewano Pasję. Dopiero w IX w. do liturgii rzymskiej wszedł jerozolimski zwyczaj procesji upamiętniającej wjazd Pana Jezusa do Jerusalem. Obie tradycje szybko się połączyły, dając liturgii Niedzieli Palmowej podwójny charakter (wjazd i Męka) . Przy czym, w różnych Kościołach lokalnych owe procesje przyjmowały rozmaite formy: biskup szedł piechotą lub jechał na osiołku, niesiono ozdobiony palmami krzyż, księgę Ewangelii, a nawet i Najświętszy Sakrament. Pierwszą udokumentowaną wzmiankę o procesji w Niedzielę Palmową przekazuje nam Teodulf z Orleanu (+ 821). Niektóre też przekazy zaświadczają, że tego dnia biskupom przysługiwało prawo uwalniania więźniów (czyżby nawiązanie do gestu Piłata?). Dzisiaj odnowiona liturgia zaleca, aby wierni w Niedzielę Męki Pańskiej zgromadzili się przed kościołem (zaleca, nie nakazuje), gdzie powinno odbyć się poświęcenie palm, odczytanie perykopy ewangelicznej o wjeździe Pana Jezusa do Jerozolimy i uroczysta procesja do kościoła. Podczas każdej Mszy św., zgodnie z wielowiekową tradycją czyta się opis Męki Pańskiej (według relacji Mateusza, Marka lub Łukasza - Ewangelię św. Jana odczytuje się w Wielki Piątek). W Polsce istniał kiedyś zwyczaj, że kapłan idący na czele procesji trzykrotnie pukał do zamkniętych drzwi kościoła, aż mu otworzono. Miało to symbolizować, iż Męka Zbawiciela na krzyżu otwarła nam bramy nieba. Inne źródła przekazują, że celebrans uderzał poświęconą palmą leżący na ziemi w kościele krzyż, po czym unosił go do góry i śpiewał: "Witaj krzyżu, nadziejo nasza!". Niegdyś Niedzielę Palmową na naszych ziemiach nazywano Kwietnią. W Krakowie (od XVI w.) urządzano uroczystą centralną procesję do kościoła Mariackiego z figurką Pana Jezusa przymocowaną do osiołka. Oto jak wspomina to Mikołaj Rey: "W Kwietnią kto bagniątka (bazi) nie połknął, a będowego (dębowego) Chrystusa do miasta nie doprowadził, to już dusznego zbawienia nie otrzymał (...). Uderzano się także gałązkami palmowymi (wierzbowymi), by rozkwitająca, pulsująca życiem wiosny witka udzieliła mocy, siły i nowej młodości". Zresztą do dnia dzisiejszego najlepszym lekarstwem na wszelkie choroby gardła według naszych dziadków jest właśnie bazia z poświęconej palmy, którą należy połknąć. Owe poświęcone palmy zanoszą dziś wierni do domów i zawieszają najczęściej pod krzyżem. Ma to z jednej strony przypominać zwycięstwo Chrystusa, a z drugiej wypraszać Boże błogosławieństwo dla domowników. Popiół zaś z tych palm w następnym roku zostanie poświęcony i użyty w obrzędzie Środy Popielcowej. Niedziela Palmowa, czyli Męki Pańskiej, wprowadza nas coraz bardziej w nastrój Świąt Paschalnych. Kościół zachęca, aby nie ograniczać się tylko do radosnego wymachiwania palmami i krzyku: " Hosanna Synowi Dawidowemu!", ale wskazuje drogę jeszcze dalszą - ku Wieczernikowi, gdzie "chleb z nieba zstąpił". Potem wprowadza w ciemny ogród Getsemani, pozwala odczuć dramat Jezusa uwięzionego i opuszczonego, daje zasmakować Jego cierpienie w pretorium Piłata i odrzucenie przez człowieka. Wreszcie zachęca, aby pójść dalej, aż na sam szczyt Golgoty i wytrwać do końca. Chrześcijanin nie może obojętnie przejść wobec wiszącego na krzyżu Chrystusa, musi zostać do końca, aż się wszystko wypełni... Musi potem pomóc zdjąć Go z krzyża i mieć odwagę spojrzeć w oczy Matce trzymającej na rękach ciało Syna, by na końcu wreszcie zatoczyć ciężki kamień na Grób. A potem już tylko pozostaje mu czekać na tę Wielką Noc... To właśnie daje nam Wielki Tydzień, rozpoczynający się Niedzielą Palmową. Wejdźmy zatem uczciwie w Misterium naszego Pana Jezusa Chrystusa...

 

 

 
 

 

 

 

 

WIELKI TYDZIEŃ

 

     Ostatnie dni Wielkiego Postu od Niedzieli Palmowej do wieczora Wielkiego Czwartku, a następnie Triduum Paschalne to Wielki Tydzień. Najstarsze świadectwa o liturgii Wielkiego Tygodnia pochodzą z IV w. z Palestyny. Rozpoczynała ją uroczysta procesja z palmami, z Betani do Jerozolimy na pamiątkę wjazdu Chrystusa do świętego miasta, aby dokonać odkupienia ludzi przez mękę i śmierć na krzyżu.

     Niedziela Palmowa

     Niedziela Palmowa rozpoczyna Wielki Tydzień, w którym obchodzi się pamiątkę Męki śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Każdy chrześcijanin powinien dołożyć wszelkich starań, aby obrzędy Wielkiego Tygodnia zrozumieć, brać w nich czynny udział, a przede wszystkim umartwieniami i świętością życia dawać dowód żywej wiary.

     W Niedzielę Palmową, Kościół obchodzi pamiątkę wjazdu Pana Jezusa do Jerozolimy, dla dokonania paschalnej tajemnicy Męki i Zmartwychwstania. W tym dniu święci się palmy i organizuje procesję. Wszystkie Msze św. odprawia się tak, aby były wspomnieniem uroczystego wjazdu Prana Jezusa do Jerozolimy, a szczególnie przypomina nam o tym, specjalny obrzęd przed Mszą św. i poświęcenie palm. We wszystkich obrzędach używa się czerwonego koloru szat liturgicznych.

     Triduum Paschalne

     Wielki Czwartek Najstarszy dokument opisujący liturgię Wielkiego Tygodnia w Jerozolimie z IV wieku, mówi o dwóch Mszach św. w Wielki Czwartek. Dwie Msze św. w tym dniu odprawia się kościołach katedralnych. Rano biskup koncelebruje, razem ze wszystkimi kapłanami z całej diecezji uroczystą Mszę św. z poświęceniem Krzyżma (oliwa zmieszana z balsmem, używane w sakramencie bierzmowania i sakramencie chrztu) i oleju chorych.

     We wszystkich innych kościołach wolno w tym dniu odprawić tylko jedną Mszę św. w godzinach wieczornych. Nazywamy ją "Mszą Wieczerzy Pańskiej". Rozpoczyna ona Triduum Paschalne, które stanowi Wielki Piątek, Wielką Sobotę i Niedzielę Zmartwychwstania. Ostatnia wieczerza miała miejsce w nocy z czwartku na piątek i należała według żydowskiej rachuby czasu do piątku. Doba trwała od zachodu, do zachodu słońca. Dlatego, dniem zarówno pierwszej Ofiary Eucharystycznej jak i Ofiary Krzyża, jest ten sam dzień - Wielki Piątek. I tu widzimy ścisły związek Krzyża, Zmartwychwstania i Eucharystii.

     Wielki Piątek W tym dniu gromadzimy się na sprawowaniu pamiątki męki i śmierci Pana naszego, Jezusa Chrystusa. Liturgia zaprasza nas do rozważania biblijnego opisu męki Pańskiej, a następnie adoracji i uczczenia Krzyża świętego. W tym dniu nie odprawia się Mszy św. Po liturgii eucharystycznej Ciało Chrystusa przenosi się uroczyście do adoracji do tak zwanego Grobu, Pańskiego. Wielka Sobota jest dniem, w którym nie odprawia się Mszy św. ani innych nabożeństw. Przez cały dzień, wierni nawiedzają Grób Pański i czuwają na modlitwie, pamiętają^, że jest tam obecny pod osłoną chleba Uwielbiony i Zmartwychwstały Pan.

     Wielka Sobota W tym dniu święci się pokarmy. W Polsce wierni przynoszą w pięknie przystrojonych koszykach, chleb, wędlinę, masło, chrzan, sól i jajka. Nie powinno w nim zabraknąć baranka, który symbolizuje Chrystusa. W tym dniu, każdy pokarm ma swoje znaczenie : chrzan, przynosimy na znak męki Pana Jezusa, która zamieniła c'ę w słodycz, a symbolem tej słodyczy jest masło. Poświęcone jajka, symbolizują nowe życie Zmartwychwstałego Pana. Przez święcenie pokarmów, Kościół błogosławi byt doczesny; podkreśla dostojność ciała, które w tym dniu osiągnęło nieśmiertelność. Chrystus po zmartwychwstaniu jadł chleb i rybę, by przekonać uczniów, że jest naprawdę żywym człowiekiem.

     Wigilia Paschalna Noc paschalną rozjaśnia zmartwychwstały Chrystus. Jest to naprawdę Wielka Noc, jest to najważniejsze wydarzenie w dziejach świata i ludzkości. W niej dokonało się przejście że śmierci do nowego życia, przez zmartwychwstanie. Cała dynamika nocy paschalnej, skupia się wokół życia w Chrystusie, dlatego cała jej liturgia, pełna jest symboli życia: światło - słowo - woda - uczta. Znaki te stanowią również główną treść kolejnych części Wigilii Paschalnej. Uroczystym ogłoszeniem zmartwychwstania Chrystusa i wezwania " całego stworzenia do udziału w tryumfie Zmartwychwstałego jest Procesja Rezurekcyjna.

     Niedziela Wielkanocna Rozpoczyna się Wigilią Paschalną, czyli Mszą św. Zmartwychwstania Pana, sprawowaną w sobotę wieczorem lub w nocy. 

 

 

 
 

 

Adoracja P.J. w Wielki Piątek 29.03.2024 r.

19.30 – 20.00 Dziuchów,

20.00 – 20.30Swoboda,

20.30 – 21.00Sobianowice Kol.,

21.00 – 21.30 Sobianowice ,

21.30 – 22.00 Charlęż Wieś,

 22.00 – 22.30 Charlęż Gościniec,

22.30 – 23.00 Charlęż Kol.,

23.00 – 23.30 Kol. Bystrzyca,

23.30 – 24.00  Bystrzyca.

Straż 19.30 – 24.00 .


Poświęcenie pokarmów30.03.2024 r.

w Kościele o godz. 8.30 , 9.00 , 9.30 i 11.30 ,

od godz. 10.00 w terenie w kolejności :

10.00 - Sobianowice,

10.15 –Dziuchów,

10.30 – Kol. Bystrzyca ,

10.45 – Swoboda,

11.00 – Charlęż Wieś.

 

Droga Krzyżowa - Piątek Godz. 17.30

 

Gorzkie Żale - Niedziela Godz. 11.30

Wielki Post - Czas wyrzeczenia i odnowy

"Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje" (Łk 9, 23). Te słowa Chrystusa przychodzą nam na myśl, gdy rozpoczynamy w Kościele czas Wielkiego Postu. Słowa te bardzo dobrze określają, jaką wędrówkę duchową powinniśmy odnowić i podjąć w ciągu tych czterdziestu dni.

Zbyt często wyobrażamy sobie krzyż jako zbiór ofiar, do których mamy się zmusić, szczególnie czynów pokutnych, rozumianych jako zadawanie sobie cierpień, czyli rodzaj "doloryzmu". I słusznie buntujemy się, że nie chcemy takiej pokuty i nie widzimy jej sensu. Jednak także w przypadku pokuty Jezus wychodzi nam naprzeciw i dokonuje odnowienia jej rozumienia - zaprasza nas do dokonania przewrotu w myśleniu na ten temat. Pokazuje nam, jak przez odpowiednio rozumianą pokutę, wejść na drogę prowadzącą ze śmierci do życia, jak porzucić drogę śmierci, która nam stale towarzyszy, by znaleźć dobro i życie, będące przedmiotem naszych tęsknot.

Zwróćmy więc uwagę na pierwszy warunek pójścia za Chrystusem: "Niech się zaprze samego siebie". Co to znaczy "zaprzeć się siebie"? Czy nie oznacza to samozniszczenia? W świetle tego, co Jezus mówi o niebezpieczeństwach czyhających na człowieka, zwłaszcza związanych z bogactwem, pieniędzmi i ziemskimi przyjemnościami, zaparcie się siebie samego oznacza mówienie "nie" temu wszystkiemu, aby w to miejsce powiedzieć "tak" czemuś innemu. Gdy wybieramy siebie, mówimy wprawdzie "tak", ale mówimy "nie" Bogu, innym i samemu życiu.

"Zaparcie się siebie" w nauczaniu Jezusa oznacza więc mówienie "nie" naszemu egoizmowi, robieniu z siebie centrum życia, punktu odniesienia naszych zainteresowań, naszemu małemu światu. Mówić "nie", aby mówić "tak"! Musimy uświadomić sobie, że nasza wola jest słaba, a nawet buntownicza. Może zwracać się przeciw nam samym i innym; i całe nasze życie jest boleśnie naznaczone takimi wyborami. Trzeba zdać sobie z tego sprawę, a wtedy przestaniemy być z siebie zadowoleni. To jest zarazem najlepsza chwila, by powiedzieć "nie" naszemu "ja", które stara się ukryć nasze słabości. Jest to możliwe, ponieważ nasze głębokie pragnienie nie chce pogrążać się w śmierci i samotności. Tutaj otwiera się droga do mówienia "tak" Temu, który nas kocha, który jest naszym życiem, który jest naszym oddechem. Tutaj zaczyna się mówienie "tak" Jego zmartwychwstaniu.

Podjęcie takiej decyzji, która łączy się z mówieniem "tak", wymaga wysiłku z naszej strony i wywołuje cierpienia. Jest to jednak nasza życiowa konieczność. Z tego powodu Jezus mówi w tym wypadku o krzyżu - krzyżu każdego człowieka. Ten krzyż nie jest jednak czymś abstrakcyjnym - jest zawsze bardzo osobowy. Każdy ma swój krzyż, krzyż bardzo szczególny, krzyż na swoją miarę. I każdy ma wziąć "krzyż swój". Ale to nie wszystko, gdyż trzeba zauważyć to, co Jezus mówi na końcu: "Niech Mnie naśladuje!" W tym stwierdzeniu odsłania się moc przemieniająca krzyża, cierpienia, nędzy, która nas dotyka. Jezus idący krzyżową drogą niesie z nami nasz krzyż, nasze zaparcie się siebie, nasze słabości. Nasz krzyż jest Jego krzyżem. W krzyżu wyraża się głęboka więź Chrystusa z każdym człowiekiem.

Czas Wielkiego Postu ma być zatem czasem odnowienia naszego życia poprzez odnowione mówienie "nie" naszemu egoizmowi, aby móc mówić "tak" Bogu". A wszystko w perspektywie krzyża Chrystusowego. Praktyka chrześcijańska wskazuje nam jako zadanie na czas wielkopostnego wędrowania trzy uczynki pokutne: post, jałmużnę i modlitwę. Lepiej byłoby mówić w tym przypadku o "uczynkach duchowych", ponieważ są one wyrażeniem i kształtowaniem naszego ducha i jego relacji.

Post, czyli rezygnacja nie tylko z pewnych pokarmów, ale w ogóle z rzeczy materialnych, oznacza mówienie "nie" temu wszystkiemu, z czego korzystamy na co dzień, aby nas nie zniewoliło swoim uwodzicielskim wpływem, aby nas nie przywiązało do siebie i nie zdominowało. Chodzi o mówienie "tak" wyższym wartościom.

Jałmużna, czyli wszelakie dobro okazywane drugiemu człowiekowi, oznacza mówienie "nie" zamknięciu się w sobie i w kręgu własnych potrzeb. Chodzi w niej o wyrażenie wspólnoty z innymi i dzielenie się sobą i swoimi dobrami, chodzi więc o powiedzenie "tak" braciom w ich potrzebach materialnych i duchowych. Modlitwa, czyli zwrócenie serca i umysłu do Boga, oznacza uznanie, że Bóg jest zasadą życia w tym świecie oraz źródłem przemieniającej i zwycięskiej łaski. Jest ona najbardziej radykalnym i skutecznym mówieniem "nie" światu, by mówić "tak" Bogu.

Nasze uczynki pokutno-duchowe zostają "uszlachetniane" łaską wysłużoną przez Chrystusa i przyjęte przez Boga na Jego wiecznym ołtarzu. Jezus Chrystus na końcu Wielkiego Postu objawia się jako najwyższy Kapłan - nasz Kapłan. W chwili, w której zwracamy się do Niego, biorąc nasz krzyż, łączy się z nami i wprowadza nas do Świętego świętych, gdzie spełnia się nasze zbawienie. Nasze "tak" wyrażane w niesieniu codziennego krzyża, krzyża codziennych trudów i doświadczeń, staje się więc rzeczywistym uczestniczeniem w chwale Chrystusa zmartwychwstałego.

Ks. Janusz Królikowski

WIELKI POST

Posypmy głowy popiołem

Od posypania głów popiołem rozpoczyna się w Wielki Post, 40-dniowy okres przygotowania do największego święta chrześcijan Wielkanocy. Tradycyjnemu obrzędowi posypania głów popiołem towarzyszą w Wielką Środę słowa: "Pamiętaj, że jesteś prochem i w proch się obrócisz" albo "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię". Sam zwyczaj posypywania głów popiołem na znak żałoby i pokuty znany jest w wielu kulturach i tradycjach, często w Starym Testamencie jest też mowa o posypaniu głowy popiołem jako znaku pokuty. W Kościele pierwszych wieków biskup naznaczał w ten sposób jedynie tych, którzy czynili publiczną pokutę i aż do Wielkiego Czwartku byli wyłączeni ze wspólnoty. Z czasem obrzęd ten stał się znakiem postu i pokuty, odprawianej prywatnie przez wszystkich wiernych, w łączności z innymi członkami Kościoła. Dopiero w VIII w. zaczęto sypać popiołem głowy wszystkich - wszak każdy jest grzesznikiem. Pierwsze świadectwa o święceniu popiołu pochodzą z X w. W następnym wieku papież Urban II wprowadził ten zwyczaj jako obowiązujący w całym Kościele. Z tego też czasu pochodzi zwyczaj, że popiół do posypywania głów wiernych pochodził z palm poświęconych w Niedzielę Palmową poprzedzającego roku.

40 dni umartwienia

Wielki Post jest czasem odnowy ducha i nawrócenia. Początkowo było to zaledwie 40 godzin, czyli praktycznie tylko Wielki Piątek i Wielka Sobota. Potem przygotowania zabierały cały tydzień, aż wreszcie ok. V w. czas przygotowania do uroczystości Zmartwychwstania wydłużył się do 40 dni. Liczba 40 stanowi w Piśmie świętym wyraz pewnej dłuższej całości, czasu przeznaczonego na jakieś konkretne zadanie człowieka lub zbawcze działanie Boga. W Wielkim Poście Kościół odczytuje i przeżywa nie tylko czterdzieści dni spędzonych przez Jezusa na pustyni na modlitwie i poście przed rozpoczęciem Jego publicznej misji, ale i trzy inne wielkie wydarzenia biblijne: czterdzieści dni powszechnego potopu, po których Bóg zawarł przymierze z Noem; czterdzieści lat pielgrzymowania Izraela po pustyni ku ziemi obiecanej; czterdzieści dni przebywania Mojżesza na Górze Synaj, gdzie otrzymał on od Jahwe Tablice Prawa.

Post, modlitwa i jałmużna

Hymny liturgiczne następująco wyrażają istotę tego okresu: "Dałeś nam przykład, o Jezu, czterdziestu dni umartwienia; aby w nas ducha odnowić, wymagasz postu i skruchy" albo w innym miejscu: "Jak naród wybrany idziemy za Tobą, nasz Boże i Wodzu, co w słupie ognistym wskazujesz nam drogę pośpiesznej ucieczki z krainy grzechu i śmierci". Czas postu, to specjalny czas ćwiczeń duchowych, pokuty, dobrowolnych wyrzeczeń, takich jak post modlitwa i jałmużna. Modlitwa, szczególnie ta polegająca na rozważaniu Męki Pana Jezusa, pozwala samemu podjąć pracę nad swoim życiem. Post nie ma być zwykłym odchudzaniem się, ale jest poskromieniem swego ciała. Człowiek który potrafi sobie odmówić łakoci, czy jakiegoś dobrego pożywienia, uczy się jak być panem samego siebie. Owocem postu powinna być jałmużna - dzielenie się z potrzebującymi. Jeden ze starożytnych pogańskich filozofów zapisał wiele mówiące słowa: "Kiedy pośród chrześcijan znajduje się biedak, poszczą przez dwa lub trzy dni, a pokarm, który sobie przygotowali, przekazują potrzebującym".

Liturgia postna

"Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię" to słowa Jezusa najczęściej powtarzane przez kaznodziejów przez sześć tygodni Wielkiego Postu. Z liturgii znika radosne "Alleluja", nie śpiewa się w niedzielę hymnu "Chwała na wysokości Bogu", a szaty mszalne są koloru fioletowego. Zakazane jest przyozdabianie ołtarza kwiatami, zaś gra na instrumentach muzycznych dozwolona jest tylko w celu podtrzymania śpiewu. Są i specjalne nabożeństwa wielkopostne - Droga Krzyżowa i gorzkie żale.

Środa Popielcowa

Odmieńmy sposób życia, pokutujmy w popiele i włosiennicy, pośćmy i płaczmy przed Panem, gdyż Bóg nasz jest pełen miłosierdzia i gotów odpuścić nam nasze grzechy. (Por. Jl 2,13).

Środą Popielcową rozpoczął się czterdziestodniowy okres Wielkiego Postu. Chrześcijanie w tym dniu biorą udział we Mszy św., w czasie której następuje obrzęd poświęcenia i posypania głów popiołem. W Kościele pierwszych wieków biskup naznaczał w ten sposób jedynie tych, którzy czynili publiczną pokutę za bardzo ciężkie grzechy i aż do Wielkiego Czwartku byli wyłączeni ze wspólnoty Kościoła. Jest to zewnętrzny znak rozpoczęcia publicznej pokuty (z języka greckiego "metanoia"- wewnętrzna przemiana człowieka). W trakcie posypywania głów popiołem, kapłan wypowiada słowa z Pisma Świętego. Jeśli usłyszymy: "Prochem jesteś i w proch się obrócisz"(Rdz 3,19), uświadamiamy sobie własną słabość, ułomność, przemijanie. A jeśli: "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!" (Mk 1,15), przypominamy sobie, ile jeszcze mamy w sobie zła, jaka praca nas czeka.

Raz po raz wraca na kartach Pisma Świętego stwierdzenie, że człowiek jest prochem. Abraham mówi do Boga: "Pozwól, o Panie, że jeszcze ośmielę się mówić do Ciebie, choć jestem pyłem i prochem" (Rdz 18,27) Psalmista wyznaje: "Wie On, z czego jesteśmy stworzeni, pamięta, że jesteśmy prochem" (Ps 103,14). Autor zaś Księgi Koheleta zauważa: "Wszystko idzie na jedno miejsce, powstało wszystko z prochu i wszystko do prochu znów wraca" (Koh 3,20). Dla podkreślenia swej małości, nicości, a także dla uwydatnienia gotowości pokuty, człowiek siada na popiele i posypuje nim głowę. Jozue wraz ze starszymi na znak pokuty posypał prochem głowę (por. Joz 7,6). Król Niniwy usłyszawszy wezwanie pokutne proroka Jonasza, ubrał się w wór i siadł na popiele (por. Jon 3,6). Przyjaciele cierpliwego Hioba, widząc jego doświadczenia i cierpienia, zapłakali i sypali proch na swe głowy (por. Hi 2,12).

Popiół jest także znakiem pokuty za grzechy. Dziś posypanie głów popiołem ma raczej wymiar symboliczny. Ma on nam przypominać Tego, który nie znał grzechu, a którego Bóg "uczynił dla nas grzechem, abyśmy stali się w Nim sprawiedliwością Bożą" (2 Kor 5,21).

Post czterdziestodniowy znany był już w IV wieku, miał on jednak charakter przygotowania do Świąt Wielkanocnych. W tym okresie wyznaczono kilka dni postu połączonych z pewnymi obrzędami. Wielki Post ma charakter realizowania Chrystusowego wezwania do pokuty i nawrócenia.

Teksty czytań mszy celebrowanej w Środę Popielcową nawołują wyraźnie do przemiany życia. "Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i lament""zarządźcie święty post" - wzywa Bóg słowami księgi proroka Joela (Jl 2,12.15), a święty Paweł nalega: "W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem!" (2 Kor 5,20) Nabożeństwo kończy się ceremonią posypania głów popiołem. Zwyczaj ten, wyrażający głęboki żal i skruchę, znany był już w starożytnym Egipcie, w krajach arabskich oraz w Grecji. Do liturgii Kościoła wprowadzono go w VII wieku; w roku 1091, podczas synodu w Benewencie, papież Urban II uznał ów gest za obowiązkowy element liturgii. Posypując czoła wiernych odrobiną popiołu, uzyskanego ze spalonych ubiegłorocznych gałązek palmowych, kapłan wypowiada zdanie, przypominające o konsekwencji grzechu pierwszych rodziców: "pamiętaj, człowiecze, że prochem jesteś i w proch się obrócisz". Słowa te nawiązują do biblijnej Księgi Rodzaju, a dokładniej - do fragmentu opisującego wygnanie z raju Adama i Ewy (Rdz 3,19). Przyjęcie popiołu oznacza pokorne uznanie słabości ludzkiej oraz gotowość wewnętrznego odrodzenia. Pomocą dla nawracającego się chrześcijanina mogą być praktyki pokutne: post, modlitwa i jałmużna.

W Środę Popielcową obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i post ścisły (trzy posiłki w ciągu dnia, w tym tylko jeden - do syta). Prawem o wstrzemięźliwości są związani wszyscy powyżej 14. roku życia, a prawem o poście - osoby pełnoletnie do rozpoczęcia 60. roku życia.

 

 

Wszystkim Gościom i Parafianom z okazji Nowego 2024 Roku , życzę Dużo Zdrowia , Błogosławieństwa Bożego i Opieki Matki Bożej na Cały Nowy Rok.

„Chwała na wysokości Bogu – a na ziemi pokój ludziom dobrej woli!”

Tymi słowami dobrze nam znanej kolędy życzę z całego serca Drogim Parafianom i wszystkim Gościom Bożej radości, miłości i pokoju płynących z radosnego faktu narodzenia Syna Bożego. Niech Dzieciątko Jezus hojnie obdarza Was wszelkimi potrzebnymi darami i obfitym błogosławieństwem.

SZCZĘŚĆ BOŻE!

 

 

 

Zwyczaje Bożonarodzeniowe

 

Pasterka

 

Msza Święta o północy w noc Bożego Narodzenia stanowi centralny moment wszystkich zwyczajów związanych z obchodami przyjścia Chrystusa na świat.

 

     Od V wieku źródła liturgiczne przekazują nam pierwszy formularz mszalny na Boże Narodzenie. Od połowy VI wieku Rzym zna już tradycję trzech Mszy św. tzn: Pasterkę, Mszę o świcie i Mszę w dzień. Formularze mszalne trzech Mszy zostały zaczerpnięte ze zwyczajów liturgii papieskiej. O północy papież udawał się do bazyliki dedykowanej macierzyństwu NMP (Santa Maria Maggiore). Istniała tam kaplica - replika groty betlejemskiej, dobudowana do bazyliki.

 

- 25 grudnia przypadało w kalendarzu rzymskim rocznicowe wspomnienie świętej męczennicy Anastazji, zamordowanej w czasie prześladowania Dioklecjana. Św. Anastazji dedykowana była bazylika u stóp Palatynu. Z tego właśnie względu papież celebrował tam w dzień Bożego Narodzenia swoją drugą Mszę św. z osobnym formularzem i to o treści bożonarodzeniowej.

 

- Msza św. celebrowana dziś jako trzecia jest historycznie związana z najstarszym formularzem, którego używał papież już od IV wieku bazylice św. Piotra, w bazylice św. Piotra, o zwykłej wówczas porze dnia, czyli o 9.00.

 

W tych trzech Mszach św. widziano również echo hołdu złożonego Chrystusowi przez pasterzy, aniołów i trzech króli, stąd zwano te formularze mszalne pasterskim, anielskim i królewskim.

 

Opłatek

 

Dzielenie się białym opłatkiem, przaśnym (niekwaszonym) chlebem, znane było od początków Kościoła. Zwyczaj ten nie miał jednak żadnego związku z czasem Bożego Narodzenia. Odnosił się bezpośrednio do Eucharystii. Znano zwyczaj błogosławienia chleba (w czasie Mszy i poza nią) i spożywania go jako rodzaju komunii duchowej. Te pobłogosławione chleby zwano eulogiami. Dzielono się nimi wyrażając wzajemną życzliwość i przynależność do tego samego Kościoła lokalnego. Przesyłali go sobie biskupi, a kapłani wiernym. Ta starożytna praktyka osłabła na skutek dekretów z IX wieku (synody karolińskie), które obawiały się zamazania w świadomości wiernych granicy między opłatkami konsekrowanymi a chlebem pobłogosławionym. Najstarsza wzmianka źródłowa o dzieleniu się opłatkiem w polskich rodzinach pochodzi z końca XVIII wieku.

 

Kolęda

 

Dzisiaj słowo kolęda kojarzy się przede wszystkim z pieśniami o tematyce bożonarodzeniowej lub z odwiedzinami duszpasterskimi odbywanymi w tym okresie w polskich parafiach.

 

Sama nazwa „kolęda” wywodzi się z tradycji rzymskiej. Pierwszy dzień każdego miesiąca nosił nazwę „calendae”. Szczególnym znaczeniem obdarzano „calendae” styczniowe. Wiąże się to z faktem, że od 153 roku przed Chrystusem, 1 stycznia, konsulowie prawnie obejmowali swój urząd w całym imperium rzymskim. Później potwierdzono 1 stycznia jako początek roku administracyjnego. W Rzymie obchodzono to niezwykle uroczyście. Odwiedzano się wzajemnie, obdarowywano się podarkami, śpiewano okolicznościowe piosenki.

 

Wraz z przyjęciem chrześcijaństwa zwyczaje te zostały powiązane z czasem Bożego narodzenia. Sam termin „kolęda” w znaczeniu pieśni bożonarodzeniowej ustalił się dopiero w XVII wieku.

 

Ks. Antoni Cebula SDS

 

Tajemnica Bożego Narodzenia

To, co odróżnia chrześcijaństwo od innych religii,to wstrząsający fakt Wcielenia. Prawdziwy Bóg staje się prawdziwym człowiekiem w łonie dziewicy Maryi: Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego,Maryi,z Józefem,wpierw nim zamieszkali razem,znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego (Mt 1:18).

Narodził się z Maryi Dziewicy

Pan Bóg stwarza każdą nową ludzką osobę podczas aktu zbliżenia kobiety i mężczyzny. Poczęcie Jezusa dokonało się inaczej, miało całkowicie inny charakter. Jezus Chrystus staje się człowiekiem bez udziału ludzkiego ojca, ponieważ Jego jedynym Ojcem jest Bóg Ojciec. Dziewicze poczęcie Jezusa w łonie Maryi dokonuje się mocą Ducha Świętego, który zstępuje na Maryję (Łk 1,35). Jezus nie jest osobą ludzką, którą Bóg adoptuje na swojego Syna. Bezbronne Niemowlę leżące na sianie w betlejemskim żłobie jest prawdziwą Boską Osobą Syna Bożego, "Emanuelem", "Bogiem z nami".

Jako Boska Osoba Słowa istniał odwiecznie. Natomiast w momencie Wcielenia przyjął prawdziwą, śmiertelną ludzką naturę. W Ewangelii św. Jana czytamy: Na początku było Słowo,a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo.(.) A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy (J 1,1,14).Odwiecznie istniejący Syn Boży, który jest drugą Osobą Trójcy Świętej, staje się prawdziwym człowiekiem w łonie Maryi Dziewicy.

Dlaczego Słowo stało się ciałem?

Boska Osoba Słowa przychodzi na świat "dla nas i dla naszego zbawienia ". Staje się członkiem rodzaju ludzkiego, bierze na siebie grzechy wszystkich ludzi, aby je zgładzić i wszystkim dać szansę zbawienia. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne (J 3,16); W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy (1 J 4,10).

Boże Narodzenie jest objawieniem tajemnicy Bożego Miłosierdzia, niczym przez nas niezasłużonej Bożej Miłości, która zniża się do najzatwardzialszych grzeszników i podnosi z największych upadków. Do tego stopnia Bóg ukochał nas grzesznych ludzi, że "przez wcielenie swoje zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem. Ludzkimi rękami pracował, ludzkim myślał umysłem, ludzką działał wolą, ludzkim sercem kochał" (Gaudium et Spes, 22).Boże Narodzenie objawia nam prawdę o nieskończonej godności każdego człowieka. O godności osoby ludzkiej nie decyduje pochodzenie, narodowość, status społeczny, iloraz inteligencji ale tylko człowieczeństwo, z którym zjednoczony jest Chrystus. Taką samą godność i wartość ma dziecko poczęte w łonie matki i człowiek dorosły, laureat Nagrody Nobla i umysłowo upośledzony, milioner i żebrak. Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie (Ga 3, 28). Tak więc w noc Bożego Narodzenia rozbrzmiewa radosna prawda, że dzięki Chrystusowi każda ludzka istota posiada nienaruszalne prawo do życia i wolności sumienia, którego żadne ludzkie prawo nie może nigdy nikomu odebrać.

To, co odróżnia chrześcijaństwo od innych religii, to wstrząsający fakt Wcielenia. Prawdziwy Bóg staje się prawdziwym człowiekiem w łonie dziewicy Maryi: Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego (Mt 1:18).

Abyśmy się stali "uczestnikami Boskiej natury " (2 P 1, 4)

Bóg rodzi się w stajni betlejemskiej, staje się ubogim i bezdomnym, aby nas obdarzyć swoim Bóstwem daje nam moc, abyśmy się stali dziećmi Bożymi (J 1, 12). Boże Narodzenie mówi nam o radości Boga, który w wielkiej prostocie i pokorze daje nam całą swoją miłość i szczęście abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo (Gal 4, 5)i stali się uczestnikami Boskiej natury (2 P 1, 4). Boże Narodzenie jest więc objawieniem niewyobrażalnych perspektyw dla każdego człowieka: Syn Boży stał się człowiekiem, aby uczynić nas Bogiem (św. Atanazy). Pan Bóg staje się jednym z nas, bierze na siebie wszystkie konsekwencje naszych grzechów, aby poprzez cierpienie, śmierć i zmartwychwstanie dać każdemu człowiekowi szansę wiecznego życia i pełni szczęścia poprzez przebóstwienie naszej śmiertelnej ludzkiej natury.

Ojciec Święty Jan Paweł II przypomina nam, że człowiek, który chce zrozumieć siebie do końca -nie wedle jakichś tylko doraźnych, częściowych, czasem powierzchownych, a nawet pozornych kryteriów i miar swojej własnej istoty musi ze swoim niepokojem, niepewnością, a także słabością i grzesznością, ze swoim życiem i śmiercią, przybliżyć się do Chrystusa. Musi niejako w Niego wejść z sobą samym, musi sobie "przyswoić ", zasymilować całą rzeczywistość Wcielenia i Odkupienia, aby siebie odnaleźć. Jeśli dokona się w człowieku ów dogłębny proces, wówczas owocuje on nie tylko uwielbieniem Boga, ale także głębokim zdumieniem nad sobą samym.

Jakąż wartość musi mieć w oczach Stwórcy człowiek, skoro zasłużył na takiego i tak potężnego Odkupiciela (por. hymn Exsultet z Wigilii Wielkanocnej), skoro Bóg Syna swego Jednorodzonego dał, ażeby on, człowiek nie zginął, ale miał życie wieczne (por. J 3, 16). Właśnie owo głębokie zdumienie wobec wartości i godności człowieka nazywa się Ewangelią, czyli Dobrą Nowiną. Nazywa się też chrześcijaństwem (Encyklika Redemptor Hominis , 10). Boże Narodzenie objawia nam prawdę o Bogu, który ukochał nas do szaleństwa i pragnie abyśmy w pełni Mu zaufali, otwierając swoje serca na dar Jego przebóstwiającej miłości. Pan Jezus mówił św. siostrze Faustynie:Pragnę zaufania od swoich stworzeń, zachęcaj dusze do wielkiej ufności w niezgłębione miłosierdzie moje. Niechaj się nie lęka do mnie zbliżyć dusza słaba, grzeszna, a choćby miała więcej grzechów niż piasku na ziemi, utonie wszystko w otchłani miłosierdzia mojego " (Dz 1059).

Pozostając prawdziwym Bogiem stał się prawdziwym człowiekiem

Prawda o Wcieleniu, że Jezus Chrystus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, od samego początku była fałszowana przez różnego rodzaju herezje. Pierwsze herezje (doketyzm gnostycki)negowały, prawdziwe człowieczeństwo Jezusa. Dlatego św. Jan pisał:Po tym poznajecie Ducha Bożego: każdy duch, który uznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest z Boga. Każdy zaś duch, który nie uznaje Jezusa, nie jest z Boga;i to jest duch Antychrysta, który - jak słyszeliście - nadchodzi i już teraz przebywa na świecie (1 J 4, 2-3). Herezję Ariusza, który głosił, że "Syn nie może być Bogiem, skoro był czas, kiedy On nie istniał ", potępił pierwszy sobór powszechny w Nicei w 325 r. , formułując w wyznaniu wiary, że Syn Boży jest "zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu" (homousios ). Biskup Apolinary z Laodycei twierdził, że Chrystus nie miał prawdziwej ludzkiej duszy, ponieważ jej miejsce zajęła Osoba Słowa. W odpowiedzi na tę herezję sobór Konstantynopolitański I w 381 r. zdefiniował jako prawdę wiary, że Jezus jest w pełni człowiekiem i posiada prawdziwą, rozumną ludzką duszę.

Później pojawiła się herezja nestoriańska. Nestoriusz, patriarcha Konstantynopola, twierdził, że w chrystusie są dwie osoby, osoba ludzka jest połączona z Osobą Boską Syna Bożego. Nestorianizm został odrzucony na soborze w Efezie w 431 r. Stwierdzono tam, że w Chrystusie nie ma dwóch osób, jedynym podmiotem człowieczeństwa Jezusa jest Boska Osoba Słowa. Jezus Chrystus jest Boską Osobą, w której przez unię hipostatyczną (zjednoczenie natury ludzkiej i boskiej w Osobie Słowa), nastąpiło zjednoczenie natury ludzkiej z naturą boską, z zachowaniem ich różnic. Maryja poczęła w swoim dziewiczym łonie i urodziła Jezusa, który jest Boską Osobą Syna Bożego. W ten sposób rodząc człowieka, który jest Boską Osobą, Maryja stała się Matką Boga, "Theotokos ". Eutyches był twórcą monofizytyzmu. Monofizyci uważali, że natura ludzka Chrystusa przestała istnieć, gdyż została wchłonięta przez naturę Boską. Herezja ta została odrzucona na Soborze Chalcedońskim w 451 r. Sobór ten orzekł, że Jezus Chrystus jest jedną Boską Osobą, która działa w dwóch naturach, boskiej i ludzkiej, połączonych bez pomieszania. Każda z natur zachowuje swoje właściwości i swoje działanie. Jeden i ten sam Chrystus Pan, Syn Jednorodzony, ma być uznany w dwóch naturach bez pomieszania, bez zamiany, bez podziału i bez rozłączenia. Nigdy nie została usunięta różnica natur przez ich zjednoczenie, lecz właściwości każdej z nich są zachowane i zjednoczone w jednej osobie i w jednej hipostazie (Breviarium Fidei VI 8).

Prawda wiary, że w Jezusie Chrystusie jest tylko jeden podmiot osobowy, a mianowicie Boska Osoba Syna Bożego, została na nowo zdefiniowana na Soborze w Konstantynopolu w 553 r. Wszystko to, co odnosi się do człowieczeństwa Jezusa (cała ziemska działalność, cierpienie, śmierć) należy przypisać Jego Boskiej Osobie. Tak więc w Jezusie Chrystusie sam Bóg doświadczył cierpienia i ludzkiej śmierci. W VII w. pojawiła się herezja monoteletyzmu. Patriarcha Sergiusz twierdził, że Chrystus nie posiada ludzkiej woli. Na Soborze Konstantynopolitańskim III w 681 r. została zdefiniowana prawda wiary, że Chrystus posiada dwie wole:ludzką i Boską. Ludzka wola idzie za Jego wolą Bożą, nie sprzeciwiając się jej ani nie opierając, ale raczej podporządkowując się tej Boskiej i wszechmocnej woli (Breviarium Fidei VI 50).

Na Soborze Nicejskim II w 787 r. stwierdzono, że ponieważ Syn Boży stał się prawdziwym człowiekiem, wobec tego ludzkie oblicze Jezusa można malować i ukazywać na świętych obrazach. Indywidualne cechy ciała Chrystusa rzeczywiście wyrażają Boską Osobę Syna Bożego. Uczynił On swoimi rysy swojego ludzkiego ciała do tego stopnia, że namalowane na świętym obrazie mogą być otaczane kultem, ponieważ wierzący, który czci Jego obraz "czci osobę, którą obraz przedstawia (Sobór Nicejski;KKK 477). Widzimy więc, że od samego początku Kościół bronił i definiował objawioną prawdę o tajemnicy Wcielenia.

Czy Jezus miał rodzeństwo?

Jak należy rozumieć ewangeliczne teksty mówiące o tym, że Jezus miał braci i siostry, a Maryja urodziła Jezusa jako pierworodnego syna?(por. Mk 6, 3;Mt 13, 55; Łk 8, 19-21). Najwięksi specjaliści od języków semickich stwierdzają, że zarówno w języku aramejskim jak i w hebrajskim nie ma terminu na określenie dalszego pokrewieństwa w linii bocznej. Aramejski termin acha i jego hebrajski odpowiednik ach oznaczały zarówno rodzonego brata jak i braci ciotecznych i stryjecznych. I tak czytamy w Księdze Rodzaju 12, 5, że Lot jest "bratem "Abrahama, co należy rozumieć, że jest jego bratankiem, krewnym (Rdz 14, 14). Trzeba pamiętać, że w Nowym Testamencie nie ma nigdy mowy o "synach "Maryi, że Jezus jest Jej jedynym Synem. Wisząc na krzyżu Chrystus poleca Apostołowi Janowi swoją Matkę, dlatego, że nie miała innych synów i córek. Trzeba pamiętać, że Maryja od samego początku była czczona przez wyznawców Chrystusa jako Dziewica "przed narodzeniem Jezusa, w czasie porodu i po Jego narodzeniu ". Termin "pierworodny" używano także wtedy gdy syn był jedynym dzieckiem. Ten zwyczaj został udokumentowany na napisach znalezionych na nagrobkach z I wieku. Na jednym z nich czytamy: "Arsinoe umarła wydając na świat swojego pierworodnego syna". W świetle tych faktów nikt nie powinien mieć wątpliwości, że kiedy w Piśmie św. jest mowa o "braciach i siostrach "Jezusa, chodzi o Jego kuzynostwo.

Chrystus i demokracja

Dzięki temu, że w Jezusie Chrystusie Bóg stał się prawdziwym człowiekiem i w swoim Kościele jest nieustannie obecny w rodzinie ludzkiej, mógł powstać wspaniały gmach kultury i demokracji europejskiej. Opiera się on i wyrasta tylko z wartości chrześcijańskich, które pochodzą od Jezusa Chrystusa. Jeden z założycieli Europejskiej Wspólnoty, Robert Schuman powiedział: Demokracja albo będzie chrześcijańska, albo jej wcale nie będzie. Antychrześcijańska demokracja jest karykaturą, która prowadzi do tyranii lub anarchii. Jezus Chrystus jest jedynym, który poprzez swoje Mistyczne Ciało - Kościół, broni godności każdego człowieka, a więc jego prawa do życia i wolności sumienia. Wszędzie tam, gdzie jest najmniejszy okruch prawdy, dobra i miłości obecny jest Chrystus ponieważ wszystko w Nim ma istnienie (Kol 1, 17). Każde autentyczne dobro ma swe źródło w Chrystusie. Chrześcijański system wartości jest więc jedynym fundamentem prawdziwej demokracji. Cała kultura polska i europejska wyrasta z chrześcijaństwa i wszystko to, co jest w niej nieprzemijające, cenne, europejskie, należy do chrześcijaństwa.

W ten święty okres Bożego Narodzenia Dzieciątko Jezus zaprasza nas do pokornej modlitwy za Polskę i Polaków, aby zdecydowanie odrzucali cywilizację śmierci, czyli taki styl życia, w którym nie ma miejsca dla Chrystusa i jego Ewangelii. Cywilizacji grzechu i śmierci może skutecznie przeciwstawić się tylko Wcielona Miłość - Jezus Chrystus. Tylko On może zapobiec pogrążaniu się naszej Ojczyzny i Europy w przepaści samozniszczenia. Dziecię Jezus pokazuje, że jego miłość jest bezbronna, że możemy ją odrzucić, ale staje się wszechmocna, jeżeli ją przyjmiemy i podporządkujemy jej nasze życie. Tylko wtedy, gdy Chrystus będzie jedynym Panem naszego życia, zarówno w wymiarze indywidualnym, jak społecznym i politycznym, będziemy świadkami wypełnienia się słów Zbawiciela, które usłyszała s. Faustyna na krótko przed swoją śmiercią: Polskę szczególnie umiłowałem, a jeżeli posłuszna będzie woli Mojej, wywyższę ją w potędze i świętości. (Dz 1732).

Ks. M. Piotrowski TChr

Adwent - czas oczekiwania

Adwent — czas radosnego i duchowego oczekiwania W czasie adwentu powinna dominować radosna nadzieja. Kościół bowiem poprzez liturgię tego okresu budzi w nas uczucia nadziei, tęsknoty i radosnego oczekiwania. Od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia akcentowany jest eschatologiczny charakter tego okresu. Nasze spojrzenie jest skierowane na drugie przyjście Chrystusa w chwale. Druga część zaczyna się 17 grudnia i kończy w Wigilię Narodzenia Pańskiego. Tutaj główny akcent liturgii jest położony na pierwsze przyjście Chrystusa w Jego narodzeniu w Betlejem. Oczekiwanie na przyjście Jezusa jest źródłem radości. Jakkolwiek przygotowanie na przyjście Pana polega na oczekiwaniu i pokucie, stąd fioletowy kolor szat liturgicznych, to jednak pokuta jest przepełniona radością. Adwent przypomina nam, że całe nasze życie jest oczekiwaniem. Pierwsze przyjście Chrystusa budzące tyle nadziei radości jest zapowiedzą drugiego przyjścia w chwale, na końcu czasów. Ono również winno budzić w nas nadzieję. Adwent czasem nawrócenia Adwent nie ma charakteru pokutnego w takim samym sensie jak Wielki Post. Jest jednak również czasem nawrócenia i pokuty. Teksty biblijne czytane w tym okresie wzywają nas do pokuty, nawrócenia i odnowy. „Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie”(Mt 3, 2). "Głos się rozlega: Drogę dla Jahwe przygotujcie na pustyni. Wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu! Niech się podniosą wszystkie doliny, a wszystkie góry i wzgórza obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną gładką" (Iz 40,3-4). "Bracia: rozumiejcie chwilę obecną: teraz nadeszła dla was godzina powstania ze snu. Teraz bowiem zbawienie jest bliżej nas, niż wtedy, gdyśmy uwierzyli. Noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła. Żyjmy przyzwoicie, jak w jasny dzień... Przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa (...)(Rz 13,11-14) Główne postacie adwentu: Najświętsza Maryja Panna, Patronka adwentowego czuwania; prorok Izajasz zapowiadający przyjście Zbawiciela i św. Jan Chrzciciel, który bezpośrednio przygotowywał lud na spotkanie Mesjasza, wzywają nas do do prostowania Chrystusowi ścieżek w naszym sercu. Adwentowe zwyczaje religijne Msza św. roratnia Stąd też nasz Adwent, szczególnie polski, był bogaty w zwyczaje religijne. Od XII wieku znana jest w Polsce adwentowa Msza św. ku czci Matki Bożej, zwana roratami. Podczas tej Mszy zapala się dodatkową świecę, przybraną w białą wstążkę, symbolizującą Matkę Bożą, która jako gwiazda zaranna, jutrzenka poprzedziła przyjście na świat prawdziwej Światłości - Chrystusa. Świeca roratnia Biała świeca ozdobiona białą lub niebieską wstążką, zapalana w czasie Mszy św. roratniej. Jest symbolem Maryi, która podobnie jak jutrzenka wyprzedza wschód słońca, tak Ona poprzedziła przyjście Jezusa. Wieniec adwentowy Ten niemiecki zwyczaj znany jest w Polsce od ponad 160 lat. Na zielonym wieńcu umieszcza się 4 świece. Cala rodzina gromadząc się w kolejne niedziele adwentu przy wspólnej modlitwie zapala kolejne świece jako znak czuwania i gotowości na przyjście Jezusa. Wspólna modlitwa adwentowa Dawniej cały Adwent starano się przeżywać we wspólnocie nie tylko rodzinnej, ale też i sąsiedzkiej. Gromadzono się by wspólnie odmawiać modlitwę różańcową, śpiewać pieśni adwentowe, a także pieśni o tematyce obyczajowej, które wzywały do życia zgodnego z Bożymi przykazaniami. Czytano Pismo Święte, żywoty świętych i książki budujące wiarę. Przygotowanie kolędników Wiele osób w czasie adwentu przygotowuje szopki i gwiazdy do chodzenia po kolędzie. Podejmuje się próby do inscenizacji Jasełek. Warto podtrzymać te piękne zwyczaje. Dobre uczynki adwentowe Pobożni katolicy wiedzieli, że trzeba przed Panem stanąć z dobrymi uczynkami, dlatego starano się podczas Adwentu wzajemnie sobie pomagać, szczególnie ludziom starszym i biednym. Pięknym zwyczajem była na wsi tzw. szara godzina. Pod wieczór, gdy już skończono codzienne zajęcia gospodarskie, gdy robiło się szaro, coraz ciemniej, wszyscy domownicy: dziadkowie, rodzice, dzieci, zbierali się w kuchni, najlepiej w pobliżu płyty. Nie palono jeszcze lampy. Rozważano w ciszy swoje życie, zastanawiano się nad nim, nie brakowało też cichej modlitwy. Starsi, szczególnie dziadkowie, opowiadali dzieciom, wnukom, jak to było dawniej, jakie były tradycje, zwyczaje; przypominali też dzieje naszej Ojczyzny. Spowiedź adwentowa Warto w naszej polskiej tradycji kultywować niektóre piękne zwyczaje, zwłaszcza udział w roratach; trzeba skorzystać z rekolekcji adwentowych i sakramentu pokuty, przystępować do Komunii św. Możemy też we wspólnocie rodzinnej śpiewać pieśni adwentowe, razem modlić się i czytać Pismo Święte lub książki religijne i na ich temat rozmawiać. Warto też wyciszyć się, zrezygnować choć trochę ze słuchania muzyki czy oglądania telewizji i w adwencie uczynić więcej dobrego niż to zwykle czynimy. Św. Mikołaj W pierwszej części adwentu, 6 grudnia przeżywany wspomnienie św. Mikołaja Biskupa, który zasłynął z wielkiej dobroci dla potrzebujących. Od wieków trwa tradycja obdarowania innych w tym prezentami. Adwent to oczekiwanie a nie świętowanie Następuje coraz większa komercjalizacja świąt Bożego Narodzenia. Już od początku adwentu krzyczące reklamy supermarketów i domów towarowych - wzywają nas do zakupów i troski tylko o ten jeden wymiar przygotowania do świąt. Rozlegające się kolędy ze stoisk z płytami i kasetami tworzą już atmosferę świąteczną. Przyzwyczajamy się coraz bardziej do tego. Tymczasem jest to poważny problem. Bowiem często z komercjalizacją łączy się desakralizacja. - Ale św. Mikołaj już kojarzy się raczej z Laponią, a nie z biskupem chrześcijańskim działającym na przełomie III i IV wieku w Azji Mniejszej.- To prawda. Zastanawiam się jednak, na ile jest to nieuchronna konsekwencja tego, że PRL na kilkadziesiąt lat w ogóle zamieniła go na Dziadka Mroza. Powstało puste pole i dlatego łatwiej było wprowadzić coś nowego - takiego Dziadka Mroza z Laponii. Mikołaj chodzi przez cały odwent i to w róznych celach. Duch Adwentu jest duchem nadziei i radosnego oczekiwania, ale nie świętowaniem z wyprzedzeniem. Nie jest łatwo utrzymać tego ducha w obliczu nacisków komercji, które przemieniły tygodnie przed Bożym Narodzeniem w istne szaleństwo zakupów i rozrywki. Powinniśmy przezwyciężać ten komercjalizm i lepiej rozumieć i przeżywać ten okres. Czekamy z tęsknotą na Pana Wchodzimy w nowy okres Kościoła, okres Adwentu. Jest to czas wielkiego oczekiwania na Chrystusa, oczekiwania na Boże Narodzenie, na Jego wejście do naszego codziennego życia. Tegoroczny Adwent, przeżywamy jako początek roku poświęconego w szczególny sposób poszukiwaniu Jezusa Chrystusa w naszym życiu. Niech ten adwent i cały rok będą czasem owocnego poszukiwania Chrystusa w liturgii, w modlitwie, w słowie Bożym, w sakramentach, w życiu codziennym i w drugim człowieku. Nie lękaj się Chrystusa, nie lękajmy się otworzyć mu drzwi naszych serc. Miejmy świadomość, że jest to czas naszego osobistego adwentu. Umiejmy się wyciszyć, wejść w siebie i podejmować mądre, zgodne z wolą Bożą, decyzje. Wołajmy z radością i ufnością : Przyjdź, Panie Jezu!

Rekolekcje Adwentowe 10. - 12.12.2023 r.

NIEDZIELA 10.12.2023 r.

Godz. 09.00 – Msza św. z nauką rekolekcyjną

Godz. 11.30 – Msza św. z nauką rekolekcyjną

PONIEDZIAŁEK 11.12.2023 r. 

Godz. 09.00 – Msza św. z nauką rekolekcyjną

Godz. 11.30 – Msza św. z nauką rekolekcyjną , sakrament namaszczenia chorych.

Godz. 17.00 – Msza św. z nauką rekolekcyjną

 

WTOREK 12.12.2022 r. Dzień Spowiedzi św.

Godz. 09.00 – Msza św. z nauką rekolekcyjną

Godz. 11.30 – Msza św. z nauką rekolekcyjną , 

Godz. 17.00 – Msza św. z nauką rekolekcyjną

 

Spowiedź św. w czasie Mszy św. i popołudniu od godz. 16.30.

 

Ofiary tacowe dla księdza rekolekcjonisty.

 

Chorzy w domu w czwartek 14.12.2023 r. od godz. 9.00.

Listopadowe zamyślenia

Przed nami dni szczególne: uroczystość Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny. Przez wszystkie cmentarze przejdą znowu niezliczone rzesze ludzi. Na grobach zapłoną znicze i pojawią się bukiety kwiatów. Chyba nigdzie na świecie nie obchodzi się tego święta tak pięknie… Ten wzruszający świąteczny obraz jest jednak jakby daleki od codziennej pamięci o zmarłych. Najczęściej przez 364 dni w roku ludzie zajmują się swoimi sprawami, nie pamiętając o rocznicach czy imieninach zmarłych bliskich, natomiast 1 listopada jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wszyscy przypominają sobie o zmarłych. Całymi rodzinami wychodzą na cmentarze, przynoszą ogromne ilości zniczy i kwiatów. To piękne. Tylko czy pod tymi zewnętrznymi formami pamięci – jak znicze, kwiaty, odwiedziny na cmentarzu – nie kryje się więcej rutyny niż pamięci?Czy obecność na cmentarzu w tym ważnym dniu to wyraz potrzeby serca, znak wiary w życie wieczne, a może tylko zwyczaj: tego dnia trzeba iść na cmentarz, bo nie wypada nie iść. Czy piękny pomnik wystawiony zmarłym bliskim, mnóstwo kwiatów i zniczy zastąpią modlitwę?

Piknik na cmentarzu?

Czasami odnosi się wrażenie, że niektórzy uroczystość Wszystkich Świętych traktują tylko jako okazję do spotkań ze znajomymi, „zaprezentowania” modnej odzieży oraz wystawnego ozdobienia grobów. To prawda, że ten szczególny dzień powinien być dniem radosnym: radości z chwały świętych, radości z nadziei naszego zmartwychwstania. Ale atmosfera panująca tego dnia na cmentarzu daleka jest od chrześcijańskiej radości, a coraz bardziej zaczyna przypominać atmosferę pikniku: stragany wokół cmentarza, nie tylko z kwiatami i zniczami, ale i pieczoną kiełbaską i różnego rodzaju napojami, nieraz i procentowymi, muzyka daleka od poważnej...Brakuje tylko koszyka z jedzeniem przy grobie, a i tak są beztroskie rozmowy, dzieci biegają po cmentarzu z watą cukrową i kolorowymi balonikami, ktoś rozmawia wesoło przez telefon komórkowy, inny zapali papierosa – ot, takie towarzyskie spotkanie.

Pamięć niejedno ma imię

Pamięć o zmarłych odróżnia człowieka od zwierząt. To znak, że człowiek jest zdolny do wierności, do wdzięczności, do podjęcia obowiązku przekazania dziedzictwa wiary, obyczajów i zasad następnemu pokoleniu. Jak owa pamięć o zmarłych wyraża się w naszych czasach? Jak długo trwa? Czy właśnie polega ona na tym, że raz w roku odwiedza się cmentarz, zapala kilka zniczy na grobach i nawet się nie pomodli? Przecież żeby zapalić świeczkę na grobie, nie trzeba czekać do 1 listopada. Dlaczego nie zrobić tego np. co tydzień lub tak często, jak często spotykaliśmy się z tą osobą za jej życia? Ileż to razy pogrzebowi towarzyszą łzy i rzewne zapewnienia: „Nigdy cię nie zapomnimy! Będziemy zawsze cię pamiętać!”. Zawsze będziemy pamiętać? Nigdy nie zapomnimy? Odważne i zobowiązujące to słowa! Mija rok od pogrzebu i często nie ma kto z licznej rodziny zamówić Mszy św. za zmarłą mamę czy babcię, a kwiaty z pogrzebu leżą na grobie nieraz do Wszystkich Świętych. Wiele o tej pamięci mogliby powiedzieć duszpasterze, którzy niejednokrotnie przy załatwianiu pogrzebu wysłuchują próśb, by uroczystość nie trwała zbyt długo, bo rodzina się spieszy... Ktoś zamawia Mszę św. i dwukrotnie upewnia się, czy ksiądz dokładnie ogłosi, od kogo, a termin jest już nieistotny, bo i tak nie będzie miał kto przyjść...Na pogrzebie babci nie ma często wnucząt, bo musiały iść do szkoły... Nierzadko zmarły całe lata żył w opuszczeniu i poniżeniu, zapomniany przez najbliższych, ale na pogrzebie pojawia się liczna rodzina i rzewnie opłakuje... W zakładach kamieniarskich najczęściej zamawiane są nagrobki z „pełną płytą”, żeby nie trzeba było podlewać kwiatów...Kto dzisiaj pamięta o żałobie noszonej przez rodzinę po zmarłym? Czy na miano pamięci o zmarłych zasługuje fakt, że mówi się o nich wszystko, co najgorsze, wywleka na jaw różne niechwalebne wydarzenia z ich życia, tak jakby zmarli nie mieli prawa do ochrony czci? Oczywiście, są chlubne wyjątki ludzi prawdziwie pamiętających, zwyczajnie, przez cały rok, bez okazji składających kwiaty i zapalających znicze, w zadumie klękających przy grobie. Takie osoby zasługują na szacunek i uznanie.

Nic nie zastąpi modlitwy

Może ktoś zaprotestuje: Czyż w ostatnich latach nie wypiękniały cmentarze? Czyż nie coraz częściej pojawiają się świeże kwiaty i znicze? To prawda. Tylko szkoda, że w parze z tym nie idzie pogłębienie modlitewnej pamięci. Niewątpliwie troska o groby jest chlubna, ale pod warunkiem, że jej korzenie tkwią w naszej wierze w życie wieczne. Najpiękniejsze nawet wieńce, najbogatsze nagrobki i największe znicze na nic się nie zdadzą, jeśli u podstaw tej „zewnętrznej” dbałości nie będzie leżała nasza żywa wiara i wypływająca z niej modlitwa. To właśnie modlitwa za zmarłych jest świadectwem wiary w życie wieczne, w obcowanie ze zmarłymi i najlepszą pomocą. Taka modlitwa, zwłaszcza na cmentarzu, wyrywa z szaleństwa współczesnego świata i przypomina o tym, co można przenieść poza granicę śmierci, jest wyrazem miłości i nadziei na przyszłe spotkanie. To jakiś smutny paradoks: w uroczystość Wszystkich Świętych, kiedy pewnie najbardziej potrzeba zrozumienia znaczenia Mszy Świętej, najmniej wiernych w niej uczestniczy. Smutnie wygląda wtedy Eucharystia na cmentarzu. Cały czas przesuwają się tłumy cmentarnych wędrowców. Kto przejmuje się zmarłymi? Ilu pamięta wtedy o modlitwie za tych, którzy spoczywają na cmentarzu? Ilu zaduma się nad życiem ich i swoim?

Wychowanie do pamięci

Któż z nas nie chciałby, aby kiedyś przy jego grobie stanął ktoś w modlitewnej zadumie, postawił świeże kwiaty, przywoływał o nim ciepłe wspomnienia? Kiedy jednak patrzymy na otaczający nas świat, w którym zapanowała moda na nieustanną niepowagę, zabawność i śmieszność, kiedy osłabła nam wiara w życie wieczne i zdewaluowała się wartość nieba, a wymagań w stosunku do dzieci ma się coraz mniej – wielu już nawet o tym nie marzy. Nie dziwi postawa babci, która za życia chciała załatwić wszystkie formalności związane z kremacją zwłok, bo po śmierci pewnie nikt nie zadba o jej grób...Powraca pogaństwo. Modlitwa za zmarłych jest wypierana przez mity o wampirach, zabawy w spirytyzm, opowieści o reinkarnacji, przez pogańskie obrzędy Halloween, które to – promowane przez media i bezmyślną propagandę, prowadzoną również w szkołach – zamazują chrześcijańską głębię uroczystości Wszystkich Świętych.

Co czynić?

Trzeba podejmować wysiłki zmierzające do kształtowania właściwych postaw wobec zmarłych, wiele do zrobienia mają tutaj duszpasterze odprawiający chociażby pogrzeb. By kiedyś i przy naszym grobie ktoś stanął, pomodlił się, warto i trzeba zacząć od kształtowania postaw dzieci, aby wchodziły w tę szczególną więź ze zmarłymi. Może właśnie ta wierność przy grobie w modlitwie będzie głównym sprawdzianem właściwego wychowania dzieci? Warto z najmłodszymi przeglądać stare fotografie rodzinne, opowiadać o zmarłych, o ich prawdziwych losach. Dzisiaj dzieci często lepiej znają idolów zza oceanu, bohaterów kreskówek niż swoich przodków! Bliskie są im obrazy śmierci fikcyjnej, groteskowej, odczłowieczonej. Brakuje natomiast dzieciom obcowania z umarłymi, którzy za życia niewątpliwe je kochali, a teraz pewnie oczekują ich pamięci i modlitwy, odwzajemniając się tym samym. Warto z dziećmi odwiedzać cmentarz z okazji chociażby rocznicy śmierci czy imienin zmarłych bliskich. Wspólne nawiedzanie cmentarza nauczy dzieci większej powagi, skupienia i wierności zmarłym. Już niedługo znowu pójdziemy na cmentarz, zapalimy znicze na znak pamięci i położymy kwiaty. Czy tylko tyle? Czy tego oczekują od nas zmarli? Dopóki żyjemy, ten dzień jest szczególną szansą ożywienia więzi z nimi i ożywienia swojej wiary. Oby tej szansy nie zmarnować i nie rozmienić na drobne: na kupno zniczy i kwiatów, towarzyskie spotkanie i cmentarny spacer...   ks. Tadeusz Miłek

Nabożeństwo Różańcowe - codziennie ze Mszą Św. o godz. 16:00

Tajemnice różańca

† Wawrzyniec Wawro OP

Różaniec święty to modlitwa kontemplacyjna. Choć ma charakter maryjny, jest modlitwą o sercu chrystologicznym, jak napisał Jan Paweł II w Liście apostolskim Rosarium Virginis Mariae. Przypomina i poddaje naszemu rozważaniu najważniejsze wydarzenia z życia Pana Jezusa i Jego Matki. Wydarzenia te zostały nazwane tajemnicami i podzielone na cztery części:

Część pierwsza — tajemnice radosne

Część druga — tajemnice światła

Część trzecia — tajemnice bolesne

Część czwarta — tajemnice chwalebne

·         Wpatrując się w Chrystusa Eucharystycznego

·   Październik to miesiąc modlitwy różańcowej. Gromadzimy się w naszych świątyniach, przy przydrożnych kapliczkach i w zaciszu rodzinnego domu, aby wspólnie odmówić Różaniec. Jest to modlitwa uświęcona wielowiekową tradycją Kościoła. Wiemy też, jak bardzo Matka Boża prosi nas o tę modlitwę podczas kolejnych objawień. Przychodzimy na nabożeństwo różańcowe. Zajmujemy najczęściej to samo miejsce w kościele. Rozpoczyna się wystawienie Najświętszego Sakramentu. Staramy się skupić, ale nasze myśli są jeszcze niespokojne: krążą wokół codziennych spraw: to trzeba było załatwić, tamto dokończyć, jeszcze coś komuś powiedzieć... Powoli jednak "melodia" odmawianych rytmicznie "zdrowasiek" jakoś dziwnie nas uspokaja i wycisza. Tak, jakbyśmy "nastrajali się na tę falę", na której przemawia do nas sam Bóg. Już nie tylko my mówimy do Pana Boga, ale On mówi do nas. Mówi poprzez tę rozważaną właśnie tajemnicę różańcową. Wpatrujemy się w Chrystusa Eucharystycznego, a On przemawia do każdego z nas osobiście: jak mam żyć, aby zbawić siebie, a także tych wszystkich, których Boża Opatrzność stawia na drogach mojego życia, począwszy od męża, żony, dzieci; tych, z którymi pracuję, uczę się, studiuję; tych wszystkich, których spotkam przypadkowo, ale przecież u Boga nie ma przypadków... I czuję, jak jestem blisko tego, co nadprzyrodzone, a to, co ziemskie nabiera właściwych proporcji i hierarchii; bo przecież, jeśli Bóg jest na pierwszym miejscu, to wszystko inne jest na swoim miejscu (św. Augustyn).

·         Spokojna refleksja

·   W taki sposób Różaniec staje się modlitwą kontemplacyjną, a ta - jak nam przypomina Ojciec Święty Jan Paweł II w Liście apostolskim o Różańcu Świętym (RVM) - jest istotą tej modlitwy: "Różaniec bowiem z natury swej wymaga odmawiania w rytmie spokojnej i powolnej refleksji, by przez to modlący się łatwiej oddał się kontemplacji tajemnic życia Chrystusa, rozważanych jakby sercem Tej, która ze wszystkich była najbliższa Panu, i by otwarte zostały niezgłębione tych tajemnic bogactwa" (RVM 12). Możemy zatem razem z Maryją, a także z Jej pomocą kontemplować Oblicze Chrystusa i w postawie wiary i miłości "otwierać się na łaskę, jaką Chrystus uzyskał dla nas przez swe tajemnice życia, śmierci i zmartwychwstania" (RVM 13). Co więc odpowiemy temu, kto twierdzi, że Różańca nie rozumie? "O co tu chodzi? - mówi. - Tyle razy w kółko wypowiada się te same formułki modlitewne; czy nie wystarczy odmówić raz, a porządnie Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo i Chwała Ojcu, przecież Pan Bóg zrozumie". Z całą pewnością zrozumie - odpowiemy - jednak nie w tym wielokrotnym powtarzaniu jest istota modlitwy różańcowej. Powtarzanie jest tylko metodą, która pozwala nam osiągnąć cel, a celem jest kontemplacja. "Różaniec jest tylko metodą kontemplacji. Jako metodę należy go stosować mając na względzie cel, a nie może on stać się celem samym w sobie. Jednak również jako metody nie można go lekceważyć, skoro jest owocem wielowiekowego doświadczenia. Przemawia za nim doświadczenie niezliczonych świętych" (RVM 28).

·          Powtarzanie z miłością

·     Bardzo trafnie istotę Różańca opisał ojciec Zdzisław J. Kijas OFM Conv.: "Cechą Różańca jest powtarzanie z miłością. Posiada on zatem coś z charakteru symfonii, często powracającej do tych samych motywów. Jednak powtarzanie nie nuży odmawiającego, ponieważ dokonuje się ono w rytmie miłości, która odnawia się, potężnieje przy każdym wezwaniu; ma ciągle coś nowego i głębszego do powiedzenia. Różaniec zatem wiedzie nas, poprzez spojrzenia i słowa, na spotkanie ukochanych osób, abyśmy mogli prowadzić z nimi dialog miłości. Pozwala nawiązać rozmowę z Ojcem, którego wzywamy słowami, jakich nauczył Jezus Chrystus. Otwiera nam drogę na spotkanie z Tym, którego tajemnice kontemplujemy i którego imię Jezus powtarza się przy każdym wezwaniu niepokalanej Matki. Ponadto modlitwa ta nawiązuje dialog miłości z Duchem Świętym, którego uwielbiamy wraz z Ojcem i Synem w modlitwie Chwała Ojcu, kończącej każdy dziesiątek ("Różaniec modlitwą zbawienia", Kraków 2004). Taka modlitwa jest pragnieniem coraz pełniejszego upodobnienia się do Chrystusa, na czym powinno nam najbardziej zależeć. Święty Paweł wyraził to pragnienie upodobnienia się w takich słowach: "Dla mnie żyć - to Chrystus, a umrzeć - to zysk" (Flp 1,21), i jeszcze: "Teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus" (Ga 2,20). Różaniec pomaga nam wzrastać w tym upodabnianiu się aż do osiągnięcia celu, którym jest świętość (por. RVM 26).

·         Czas, który ucieka

·   Ojciec Pio, który bardzo kochał Różaniec, pisał do swojego kierownika duchowego: "W czasie modlitwy dusza zdaje się cała zatracać w Bogu... Kiedy indziej czuję, że spalam się dla Boga... Czuję, że moja dusza gorąco pragnie opuścić to życie... Czas zdaje mi się uciekać szybko i nigdy nie mam go dosyć na modlitwę". Prośmy Maryję, aby pomogła nam kontemplować Oblicze Chrystusa i coraz bardziej z Nim się jednoczyć. "Wśród istot stworzonych nikt lepiej od Niej nie zna Chrystusa; nikt nie może, tak jak Matka, wprowadzić nas w głęboką znajomość Jego misterium" (RVM 14).

·         ks. Jan Glapiak

Zaproszenie na Walne Zebranie Członków Stowarzyszenia Przyjaciół Parafii Bystrzyca

Stowarzyszenie Przyjaciół Parafii Bystrzyca zaprasza Członków Stowarzyszenia na Walne Zebranie, które odbędzie się w dniu 25 czerwca 2023 roku o godz. 12.45 w siedzibie Stowarzyszenia.

 

Porządek obrad:

1.     Otwarcie Walnego Zebrania.

2.     Sporządzenie listy obecności.

3.     Stwierdzenie prawomocności Walnego Zebrania.

4.     Przyjęcie porządku obrad.

5.     Wybór Przewodniczącego i Protokolanta.

6.     Wybór komisji Skrutacyjnej.

7.     Przedstawienie sprawozdania finansowego Stowarzyszenia za rok 2023.

8.     Podjęcie Uchwały w sprawie zatwierdzenia sprawozdania finansowego Stowarzyszenia za rok 2023.

9.     Udzielenie absolutorium ustępującym Członkom Zarządu.

10.Udzielenie absolutorium ustępującym Członkom Komisji Rewizyjnej.

11.Propozycje powołania i wybory Prezesa Zarządu.

12.Propozycje powołania i wybory Członków Zarządu.

13.Propozycje powołania i wybory Członków Komisji Rewizyjnej.

14.Wolne wnioski.

15.Zamknięcie Walnego Zebrania.

Projekt - " Zmniejszenie energii w budynkach par. Wniebowzięcia NMP w Bystrzycy".

        Został zakończony projekt obejmujący : Kościół , Stara Plebania i Nowa Plebania.

 

Wartość Projektu - 3979068,00 zł.

 

Dotacja z WFOŚIGW i NFOŚIGW - 3581161,20 zł.


Nabożeństwo Majowe - codziennie ze Mszą św. o godz. 17.00.

Maj jest w Kościele miesiącem szczególnie poświęconym czci Matki Bożej. Słynne „majówki” - nabożeństwa, odprawiane wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i przydrożnych figurach, na stałe wpisały się w krajobraz Polski.Początków tego nabożeństwa należy szukać w pieśniach sławiących Maryję Pannę znanych na Wschodzie już w V wieku. Na Zachodzie poświęcenie majowego miesiąca Matce Bożej pojawiło się dopiero na przełomie XIII i XIV w., dzięki hiszpańskiemu królowi Alfonsowi X. Zachęcał on by wieczorami gromadzić się na wspólnej modlitwie przed figurami Bożej Rodzicielki.Nabożeństwo majowe bardzo szybko stało się popularne w całej chrześcijańskiej Europie. Jeden z mistyków nadreńskich, dominikanin bł. Henryk Suzo, w swoich tekstach wspomina, że jeszcze jako dziecko w maju zbierał na łąkach kwiaty i zanosił je Maryi. W XVI w. upowszechnieniu nabożeństwa sprzyjał wynalazek druku. Po raz pierwszy maj został nazwany miesiącem Maryi w wydanej w 1549 r. w Niemczech książeczce „Maj duchowy”, która była odpowiedzią na Reformację.W wielu żywotach świętych oraz kronikach zakonnych można wyczytać o majowym kulcie Maryi Panny. Dobrym przykładem jest św. Filip Nereusz, który gromadził dzieci przy figurze Matki Bożej, zachęcał do modlitwy i do składania u jej stóp kwiatów. Podobne zwyczaje opisują XVII wieczne kroniki włoskich dominikanów.Ojcem nabożeństw majowych jest żyjący na przełomie XVII i XVIII wieku w Neapolu jezuita o. Ansolani. Organizował on w kaplicy królewskiej specjalne koncerty pieśni maryjnych, które kończył uroczystym błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem. Wielkim propagatorem tej formy czci Matki Bożej był jezuita, o. Muzzarelli, który w 1787 r. wydał specjalną broszurkę, którą rozesłał do wszystkich włoskich biskupów. Pomimo kasaty jezuitów przez Klemensa XIV, o. Mazurelli wprowadził nabożeństwo majowe w kościele Il Gesu w Rzymie. Rozpowszechnił je również w Paryżu, towarzysząc papieżowi Piusowi VII podczas koronacji Napoleona Bonaparte. To właśnie Pius VII obdarzył nabożeństwo majowe pierwszymi odpustami. W 1859 r. kolejny następca św. Piotra – Pius IX, zatwierdził obowiązującą do naszych czasów formę nabożeństwa, składającego się z Litanii Loretańskiej, nauki kapłana oraz uroczystego błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.Litania Loretańska, która jest główną częścią nabożeństw majowych, powstała prawdopodobnie już w XII w. we Francji. Zebrane wezwania sławiące Maryję Pannę zatwierdził 11 czerwca 1587 r. papież Sykstus V. Swoją nazwę zawdzięcza włoskiej miejscowości Loreto, gdzie była niezwykle popularna. Ponieważ często modlący się dodawali do niej własne wezwania, w 1631 r. Święta Kongregacja Obrzędów zakazała dokonywania w tekście samowolnych zmian. Nowe wezwania posiadały aprobatę Kościoła i wynikały z rozwoju mariologii. W Polsce jest o jedno wezwanie więcej. W okresie międzywojennym, po zatwierdzeniu przez Stolicę Apostolską uroczystości Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, za zgodą papieża Piusa XI, do Litanii dołączono wezwanie "Królowo Polski".W wielu miejscowościach wierni modlą się na "majowym" nie tylko w kościołach, ale także przy kapliczkach czy na ulicach miast. W Kielcach wspólnota "Zarażę cię Bogiem" organizuje w tym roku trzy "uliczne majówki". Organizatorzy zamierzają wyjść na ulice Kielc z figurką Matki Bożej i na ulicach odmawiać litanię loretańską.Warszawskie środowisko skupione wokół magazynu "Dywiz", w poprzednim roku zapraszało na nabożeństwa majowe zatytułowane "Ucieczka grzesznych". Wspólna modlitwa odbywała się przy kapliczkach miejskich. - Sięgamy do ich podstawowego sensu i przeznaczenia. Oglądamy zdjęcia dawnych mieszkańców Warszawy zgromadzonych na wieczornej modlitwie przy swojej kapliczce i jesteśmy poruszeni. Przypominamy sobie, że kapliczki służyły kiedyś do tego, by się przy nich modlić. I przekonani jesteśmy, że cały czas to właśnie jest ich najlepsze zastosowanie, także w ruchliwym mieście - tak swój pomysł tłumaczą organizatorzy.Na podobny pomysł wpadł kilka lat temu ks. Michał Misiak z Łodzi, który na wspólna modlitwę postanowił zaprosić młodzież. Pomysł powstał spontanicznie, gdy ksiądz pewnego dnia chodził z młodzieżą po jednym z łódzkich osiedli i postanowił pomodlić się za młodych, którzy siedzieli między blokami i pili piwo. Ktoś powiedział, że warto byłoby powtórzyć to następnego dnia. Jak tłumaczy ks. Misiak, nabożeństwa odbywały się wieczorem, bo wtedy na placu zabaw zbiera się okoliczna młodzież i można ją zaprosić. W organizowanych przez niego "majowych" uczestniczyło nawet 40 osób. I tak tradycja nabożeństw na placu zabaw trwała aż do 2014 roku, do kiedy ksiądz mieszkał w Łodzi.Z kolei w Gnieźnie o nabożeństwach majowych wiernym przypomina... trąbka. Pomysł zrodził się spontanicznie kilka lat temu i spotkał z bardzo pozytywnym odbiorem mieszkańców. Jak mówi ks. kan. Jan Kasprowicz, proboszcz i kustosz katedry gnieźnieńskiej, dźwięk trąbki rozlegający się w majowe wieczory z katedralnej wieży na dobre wpisał się w koloryt miasta św. Wojciecha. I o ile mieszkańców już nie dziwi, o tyle turystów intryguje. Zatrzymują się i słuchają.Trębacze mają w repertuarze kilkanaście znanych pieśni maryjnych m.in.: „Po górach dolinach” „Z dawna Polski Tyś królową”, „Zdrowaś Maryja” i wiele innych. Minikoncert z katedralnej wieży rozpoczyna się każdorazowo "Fanfarą Jasnogórską", po której rozbrzmiewają najbardziej znane i najpiękniejsze pieśni maryjne. Piętnastominutowy występ kończy Apel Jasnogórski.W Polsce pierwsze odnotowane nabożeństwa majowe zostały wprowadzone w 1838 r. przez jezuitów w Tarnopolu. W połowie XIX w. „majówki” odprawiane już były w wielu miastach, m.in. w Warszawie w kościele Św. Krzyża, w Krakowie, Płocku, Toruniu, Nowym Sączu, Lwowie i Włocławku.

Radości i Nadziei

płynącej ze Zmartwychwstania Chrystusa  wszystkim Parafianom i odwiedzającym naszą stronę w tych trudnych i niespokojnych czasach.                           

 

Życzy :Proboszcz 

Rekolekcje Wielkopostne 30.03 - 02.04.2023 r,

Czwartek  30.03.2023 r.

Godz. 18.00 – Msza św. z nauką rekolekcyjną

Piątek 31.03.2023 r.

Godz. 09.00 – Msza św. z nauką rekolekcyjną

Godz. 11.30 – Msza św. z nauką rekolekcyjną/chorzy/

Godz. 17.30 – Droga Krzyżowa

Godz. 18.00 – Msza św. z nauką rekolekcyjną

Sobota 27.03.2021 r. SPOWIEDŹ I KOMUNIA GENERALNA

Godz. 09.00 – Msza św. z nauką rekolekcyjną

Godz. 11.30 – Msza św. z nauką rekolekcyjną

Godz. 18.00 – Msza św. z nauką rekolekcyjną

Spowiedź św. przed i w czasie Mszy św. , oraz po południu od godz. 17.30.

Ofiary tacowe dla księdza rekolekcjonisty.

Orzszak Trzec Króli

Wybory do Rady Parafialnej 04.12.2022 r.

Bystrzyca

1.    Agnieszka Purc - 38

2.    Mariusz Pachuta - 32

3.    Renata Rycek - 12

4.    Marek Opaliński - 27

5.    Magda Majewska - 33

6.    Krystyna Broniek - 7

7.    Małgorzata Kędzierska - 29

8.    Radosław Ziemichód - 12

Kol. Bystrzyca

1.    Paweł Bartnik - 27

2.    Krzysztof Gawroński - 25

3.    Jan Sadura - 10

4.    Marian Grygiel - 2

5.    Emil Bartnik - 21

6.    Anna Fiuta - 11

Charlęż Gościniec

1.    Andrzej Flis - 11

2.    Justyna Bartosiewicz - 26

3.    Piotr Ozonek - 25

4.    Paweł Szewc - 20

5.    Agnieszka Krzysiak - 23

6.    Paweł Piusiński - 7

7.    Aneta Barwińska - 5

Charlęż Kol.

1.    Ryszard Bondos - 14

2.    Piotr Smosarski - 11

3.    Jan Krzysiak - 12

4.    Małgorzata Siwińska - 2

Charlęż Wieś

1.    Justyna Słomka - 16

2.    Tomasz Duda - 24

3.    Ryszard Baran - 14

4.    Kazimierz Nieznaj - 7

5.    Adam Suszek - 26

Dziuchów

1.    Krzysztof Krzysiak - 12

2.    Barbara Burak - 17

3.    Anna Pietrzak - 20

4.    Zbigniew Pawłowski - 9

Sobianowice

1.    Aneta Domańska - 16

2.    Małgorzata Ogrodnik - 19

3.    Agata Ogrodnik - 17

4.    Robert Pasek - 11

5.    Mirosław Serwin - 4

Kol. Sobianowice

1.    Lidia Dobosz - 27

2.    Roman Kowalczyk - 6

3.    Wojciech Bażęcki - 36

4.    Grzegorz Zadora - 18

5.    Konrad Krzewiński - 8

6.    Katarzyna  Leks-Grzyb - 9

7.    Monika Oleszek - 25

Swoboda

1.    Andrzej Puczkowski  - 31

2.    Sławomir Sternik - 35

3.    Andrzej Ręba - 15

4.    Adam Zdun - 20

5.    Waldemar Steć - 11

6.    Urszula Szymaniak - 23

STANOWISKO RADY STAŁEJ KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI WOBEC DZIAŁAŃ JANA PAWŁA II ODNOSZĄCYCH SIĘ DO PRZESTĘPSTW SEKSUALNYCH WOBEC MAŁOLETNICH

   

     W przestrzeni publicznej coraz częściej słyszymy pytania o postawę Jana Pawła II wobec dramatu wykorzystywania seksualnego osób małoletnich i bezbronnych przez duchownych, a także o sposób reagowania na tego rodzaju przestępstwa podczas jego pontyfikatu. Coraz głośniej stawiana jest teza, że Papież nie podchodził właściwie do tego rodzaju czynów i niewiele robił, aby ten problem rozwiązać, a nawet go ukrywał. Wydaje się, że panuje swego rodzaju moda na formułowanie tego typu opinii. Wpisuje się to w próby podważenia autorytetu Jana Pawła II, a nawet zakwestionowania jego świętości, potwierdzonej w procesie beatyfikacyjnym i kanonizacyjnym. W  konsekwencji stanowi to usiłowanie pomniejszenia znaczenia tego wyjątkowego pontyfikatu dla Kościoła, świata, kultury i człowieka.

Medialny atak na św. Jana Pawła II i jego pontyfikat znajduje także swoją przyczynę w nastawieniu do jego nauczania, wyrażonego chociażby w takich encyklikach, jak Redemptor hominis czy Veritatis splendor, a także w głoszonej przez niego teologii ciała, co  nie odpowiada współczesnym ideologiom propagującym hedonizm, relatywizm i nihilizm moralny.

W tej sytuacji uczciwe szukanie prawdy i dawanie jej świadectwa jest obowiązkiem każdego prawego sumienia. Spojrzenie na działania Jana Pawła II powinno uwzględniać kontekst historyczny i ówczesny stan wiedzy, a także uwarunkowania, w jakich on żył. Były one naznaczone przede wszystkim następstwami rewolucji kulturowej 1968 roku, odrzucającej obiektywne kryteria moralności i osobowej odpowiedzialności. Powszechnie głoszono, zwłaszcza w środowiskach uniwersyteckich Zachodu, że wszystko ma tę samą wartość i że, w konsekwencji, nie istnieje odtąd żadna różnica między dobrem i złem, prawdą i fałszem, pięknem i brzydotą. Obecnie pojawiają się nowe ideologie, które są spuścizną rewolucji 1968 roku. Podważają one chrześcijańską antropologię, której podstawową prawdą jest stworzenie człowieka przez Boga, jako kobietę i mężczyznę, na Jego obraz i podobieństwo. W sposób oczywisty walka z chrześcijańską wizją człowieka łączy się z próbami podważania wielkiego autorytetu, jakim na całym świecie cieszy się św. Jan Paweł II, który z ogromną mocą głosił tę wizję na wszystkich współczesnych mu areopagach.

Starając się zrozumieć podejście Jana Pawła II do problemu wykorzystywania seksualnego małoletnich, pragniemy pokazać konsekwentnie podejmowane przez niego działania.

1. Już w początkach pontyfikatu w wprowadzonym przez Jana Pawła II w 1983 roku nowym „Kodeksie Prawa Kanonicznego” jednoznacznie zobligowano przełożonych kościelnych do karania sprawiedliwą karą członków kleru, będących sprawcami wykorzystania seksualnego małoletnich, nie wyłączając wydalenia ich ze stanu duchownego.

W 1992 roku Jan Paweł II ogłosił „Katechizm Kościoła Katolickiego”, który w artykule 2389 stwierdza, że „nadużycia seksualne popełniane przez dorosłych na dzieciach lub młodzieży powierzonych ich opiece” są grzechem, będącym „jednocześnie gorszącym zamachem na integralność fizyczną i moralną młodych, którzy będą nosić jego piętno przez całe życie, oraz pogwałceniem odpowiedzialności wychowawczej”.

2. Prawdopodobnie pierwszy poważny sygnał o przestępstwach seksualnych popełnianych przez duchownych na szkodę osób małoletnich dotarł do Jana Pawła II z Kościoła w Stanach Zjednoczonych w 1985 roku za pośrednictwem nuncjusza apostolskiego w Waszyngtonie. Była to analiza dotycząca nieskuteczności dotychczasowych działań Kościoła w USA wobec sprawców wspomnianych przestępstw. O rzeczywistej skali tego zjawiska nie miano jednak wtedy pełnego wyobrażenia.

3. Podczas wizyty ad limina episkopatu USA w 1993 roku Jan Paweł II zauważył, że biskupi nie byli jednomyślni w stosowaniu prawa karnego w odniesieniu do przestępstw seksualnych popełnianych przez duchownych. Dominowała tendencja do minimalizowania znaczenia prawa karnego w życiu wspólnoty kościelnej, a istniejące narzędzia prawne często nie były stosowane. Nie uświadamiano sobie również tego, jak głębokie i szkodliwe dla psychiki ofiar mogą być skutki tych przestępstw. W tym samym bowiem czasie w skali światowej rosły w siłę ruchy domagające się legalizacji pedofilii.

Po tej wizycie w liście do biskupów amerykańskich Jan Paweł II napisał: „kanoniczne kary, które są przewidziane za niektóre przestępstwa i wyrażają społeczną dezaprobatę wobec zła, są w pełni uzasadnione. Pomagają one zachować wyraźne rozróżnienie między dobrem a złem, przyczyniają się do moralnego zachowania, a także tworzą właściwą świadomość wagi popełnionego zła”.

W drugiej części tego listu Jan Paweł II przestrzegał przed traktowaniem zła moralnego jako okazji do sensacji. „Zło rzeczywiście może być sensacyjne, ale sensacyjność wokół niego jest zawsze niebezpieczna dla moralności” – pisał. Możliwe, że ten sposób myślenia Papieża był pewną konsekwencją wynikającą z jego polskich bolesnych doświadczeń, gdy pod rządami komunistów mass media były niejako urzędowo wrogie wobec Kościoła i częstokroć pojawiające się w niej informacje były po prostu kłamstwami i oszczerstwami. Postawa nieufności i niedowierzania wobec pojawiających się zarzutów dotyczących duchownych była zatem w dużej mierze uzasadniona, tym bardziej że w systemie komunistycznym były one często sposobem dyskredytowania pozycji i działania Kościoła oraz okazją do werbowania współpracowników spośród duchowieństwa.

4. Wydaje się, że w okresie od połowy lat osiemdziesiątych do połowy lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku skandal wykorzystania seksualnego rysował się dla Jana Pawła II głównie jako problem Kościoła w Stanach Zjednoczonych i w krajach anglosaskich. Dlatego w 1994 roku wydał on indult dla Kościoła w USA, którego celem było zapewnienie większej ochrony dzieci i młodzieży poprzez uzgodnienie przepisów kościelnych z prawem amerykańskim. Dokument ten podniósł wiek ochrony osób małoletnich z 16 do 18 lat i wydłużył okres przedawnienia przestępstw wykorzystania seksualnego małoletnich do 10 lat od ukończenia 18. roku życia przez osobę skrzywdzoną. Dwa lata później, w 1996 roku, Papież wydał podobny indult dla Kościoła w Irlandii, skąd również zaczęły napływać informacje o przestępstwach seksualnych popełnionych przez duchownych.

Świadomość Papieża dotycząca skali i skutków tych przestępstw wzrastała zatem wraz z upływem lat. Stawało się dla niego coraz bardziej jasne, że biskupi i wyżsi przełożeni zakonni nie podejmowali adekwatnych i przewidzianych prawem działań oraz że nie radzili sobie z ich stosowaniem.

5. Dlatego, pomimo posoborowych tendencji decentralizacyjnych, w 2001 roku Jan Paweł II wydał dokument Sacramentorum sanctitatis tutela dla całego Kościoła. Dziecko zostało w nim ukazane jako jeden z największych skarbów, który za wszelką cenę należy chronić. Krzywda wyrządzona dziecku w sferze seksualnej została uznana za jedno z najcięższych przestępstw kościelnych i zrównana z profanacją Najświętszego Sakramentu czy złamaniem tajemnicy spowiedzi. Aby uniknąć bagatelizowania tych przestępstw w ramach Kościołów lokalnych, Papież na mocy tego dokumentu ustanowił jurysdykcję Stolicy Apostolskiej nad wszystkimi przypadkami wykorzystania seksualnego małoletnich od momentu uprawdopodobnienia się przestępstwa i nakazał jego zgłoszenie do Kongregacji Nauki Wiary. Odtąd postępowania karne prowadzone w tych sprawach zostały zarezerwowane Stolicy Apostolskiej i po dzień dzisiejszy pozostają pod jej ścisłą kontrolą. Decyzja ta pokazała, że Jan Paweł II zdał sobie sprawę ze skali i globalnego charakteru kryzysu spowodowanego wykorzystaniem seksualnym dzieci i młodzieży. Ta zmiana w stosowaniu i egzekwowaniu prawa była prawdziwie bezprecedensowa. Z perspektywy czasu widać, że okazała się ona punktem przełomowym w walce Kościoła z przestępstwami seksualnymi we własnych szeregach. W ślad za tymi decyzjami Jana Pawła II Stolica Apostolska zobowiązała wszystkie Episkopaty do wprowadzenia szczegółowych norm postępowania w takich przypadkach, przy równoczesnym respektowaniu prawa świeckiego.

6. Przejawem wzrastającej świadomości Papieża było jego przemówienie do kardynałów amerykańskich w kwietniu 2002 roku podczas spotkania, które było bezpośrednim następstwem fali ujawnień przestępstw wobec dzieci i małoletnich dokonanych przez osoby duchowne, sprowokowanej przez serię artykułów zamieszczonych w dzienniku „Boston Globe”. Dokonując diagnozy kryzysu, Jan Paweł II wskazał na ból osób zranionych przestępstwem. Ofiary nadużyć oraz ich rodziny zapewnił o „swojej głębokiej solidarności i trosce”. Zaznaczył przy tym, że zmierzenie się z tymi bolesnymi skutkami musi odmienić Kościół i uczynić go bardziej świętym. Podkreślił też, że kto krzywdzi młodych, jest tej świętości zaprzeczeniem i że „w kapłaństwie i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby małoletnich”. Za istotną część problemu uznał też fakt, że „wielu czuje się zranionych sposobem podejścia hierarchów do tych przestępstw” oraz ich „decyzjami, które w skutkach okazały się błędne”. Podana przez Papieża diagnoza kryzysu jest zatem jasna, a kierunek działań, które mają uzdrowić sytuację – jednoznaczny.

7. Z przedstawionych działań Jana Pawła II wobec ujawniającego się coraz wyraźniej kryzysu wyłania się obraz Pasterza, który odważnie i zdecydowanie pragnął się z nim zmierzyć, będąc równocześnie świadomy, że kryzys ten może zagrozić zdolności Kościoła do właściwego pełnienia jego misji w świecie. Papież doszedł do wniosku, że tylko „Kościół, stawiający czoła problemowi wykorzystywania z jasnością i determinacją” może również pomóc społeczeństwu przeciwstawić się pladze przestępstw seksualnych wobec małoletnich i bezbronnych. Widząc, że wobec tego problemu punktowe odpowiedzi nie są wystarczającym rozwiązaniem, w 2001 roku Papież podjął decydujący krok i zmienił prawo, które stało się narzędziem dla całego Kościoła. Tą zmianą uruchomił proces oczyszczania Kościoła, kontynuowany przez jego następców: papieży Benedykta XVI i Franciszka.

Usiłując dzisiaj zrozumieć ówczesną sytuację, trzeba też uwzględnić dominującą wtedy także w Kościele mentalność dyskrecji. Jeśli więc nawet podejmowano jakieś działania, to jednocześnie panował lęk i opór przed ich transparentnym komunikowaniem.

Ponadto lektura raportu Stolicy Apostolskiej dotyczącego byłego kard. Theodora McCarricka każe stawiać pytania o to, w jakim stopniu Jan Paweł II był rzetelnie informowany przez powołane do tego organy, a w jakim stopniu pewne decyzje były podejmowane bez jego wiedzy na innych szczeblach władzy, zgodnie z kompetencjami. W każdym razie raport nt. McCarrica nie pokazuje jakiegokolwiek „tuszowania” czy „zamiatania pod dywan” przez Jana Pawła II przestępstw seksualnych, których dopuścili się duchowni.

Próba zrozumienia postawy i działań świętego Jana Pawła II może być dla nas szansą na uświadomienie sobie, że działanie Boże przechodzi przez zwykłe – uwarunkowane kontekstem dziejowym i osobistą historią – człowieczeństwo. Jest także dla nas drogą do głębszego zrozumienia świętości, która polega na heroicznym przeżywaniu wiary, nadziei i miłości. Papież wielką wrażliwością otaczał każdego człowieka, o czym świadczy jego życie i nauczanie. Ogłoszenie przez Kościół świętości człowieka nie jest stwierdzeniem jego bezgrzeszności, a tym bardziej bezbłędności, lecz uznaniem świadectwa jego więzi z Chrystusem, mimo i na przekór ludzkim ograniczeniom i uwarunkowaniom.

Bezspornym faktem jest, że Jan Paweł II był papieżem, który zgodnie z nabywaną wiedzą podjął zdecydowaną walkę z przypadkami wykorzystywania seksualnego dzieci i małoletnich przez niektórych duchownych oraz wprowadził obowiązujące w całym Kościele normy  rozliczania tego typu przestępstw, podkreślając, że w „stanie kapłańskim i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby młodych”. Rozpoczął jakże ważny i kontynuowany do dziś proces oczyszczenia Kościoła w tej sferze.

Jasna Góra, 14 listopada 2022 roku

 

Zaproszenie Metropolity Lubelskiego na uroczystości Maryjne

                 

Umiłowani w Chrystusie Panu!

 

Papież Franciszek powiedział, że Sanktuaria Maryjne są „płaszczem światła, które nas okrywa, kiedy uciekamy się pod opiekę Dziewicy Matki, aby Ją prosić: «Okaż nam Jezusa». Pod Jej płaszczem się nie zagubimy; przez Jej ręce przyjdzie do nas nadzieja i pokój, których tak bardzo potrzebujemy.”  

O pokój i zatrzymanie agresji w Ukrainie będziemy się modlić także w naszych Sanktuariach Maryjnych. Serdecznie zapraszam wszystkich wiernych na uroczystości w Wąwolnicy. Eucharystia na Placu Koronacyjnym rozpocznie się 4 września, o godz. 1200. Natomiast na Górę Chełmską udamy się 8 września, w Święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. O godz. 1130 sprawować będziemy Eucharystię pod przewodnictwem Księdza Biskupa Wacława Depo, arcybiskupa metropolity częstochowskiego. W obu sanktuariach pobłogosławione zostaną wieńce dożynkowe jako wyraz wdzięczności wobec Stwórcy za tegoroczne plony.

            Zapraszam do pielgrzymowania szczególnie młodych, dla których podczas uroczystości w Chełmie i Wąwolnicy będą przygotowane szczególne programy.      W sobotę rano, 3 września, wyruszy do Wąwolnicy pielgrzymka młodych z Centrum Duszpasterstwa Młodzieży, spod parafii św. Józefa w Lublinie. Rekolekcje w drodze poprowadzi ks. Jakub Bartczak, znany raper, który również zagra koncert o godz. 19.30 w sanktuarium. Na miejscu będzie można wziąć udział w wydarzeniu „Wąwolnica Młodych", gdzie będzie stworzona przestrzeń odpoczynku, posilenia się i pogłębienia duchowej więzi z Matką Bożą.     

Natomiast w sanktuarium Matki Bożej Chełmskiej, 11 września, odbędzie się wydarzenie „Młodzi na Górce". W programie będzie Eucharystia o godz. 18.00, a później spotkanie z ks. bp. Adamem Babem i święto młodych, czas rozmów i wspólnej zabawy oraz dzielenia się radością bycia w Kościele.

Zapraszam Was także na uroczystość odpustową do Sanktuarium Matki Bożej Latyczowskiej. W niedzielę, 9 października, o godzinie 12.00, Eucharystię będzie sprawował i homilię wygłosi rzymskokatolicki biskup kijowski Witalij Kryvickij.

 

W oczekiwaniu na obfite owoce pielgrzymowania drogami Matki Bożej z serca wszystkim błogosławię.

 

Wasz Biskup Stanisław

            Lublin, 25 sierpnia 2022 r.

Pielgrzymka do Meksyku

Pielgrzymka do Meksyku

 

do Sanktuarium Matki Bożej w Guadalupe

 

 

MEXICO-CITY - XOCHIMILCO - GUADALUPE -  TEOTIHUACAN - TULA - QUERETARO - MEXICO-CITY -  TONANTZINTLA - PUEBLA - JASKINIE CACAHUAMILPA - TAXCO - ACAPULCO - GUADALUPE - MEXICO-CITY

    w terminie: 15.01 - 25.01.2023 r.                               /11 dni/

 1. Godz. 04:35 - odprawa bagażowa na lotnisku Okęcie w Warszawie. Godz. 06:05 wylot do AMSTERDAMU, przylot o 08:15, przesiadka, o godz. 14:30 wylot do Meksyku, lot trwa ok. 11 godz. 55 minut. Przylot do MEXICO-CITY o godz. 19:35 (czasu lokalnego, tzn. czas europejski + 7 godzin). Przejazd do hotelu, zakwaterowanie. Kolacja i nocleg.

2. Śniadanie. Zwiedzanie miasta MEKSYK - położonego na wys. 2240 m, na miejscu azteckiej XIV w. stolicy Tenochtitlan, powstałej na wyspach po środku słonego jeziora Texcoco. Hiszpanie pod wodzą Korteza w 1521 r. zdobyli i zburzyli azteckie miasto a jezioro osuszyli. Wzniesiono Katedrę, Pałac vice Króla, barokowe i neoklasyczne kościoły, klasztory i pałace - dziś stanowiące historyczne centrum, wpisane na Listę UNESCO. Zwiedzanie: Katedra WNMP, Msza św., Zócalo z Pałacem Prezydenckim (z zewnątrz); Muzeum Antropologiczne - jedna z najważniejszych na świecie kolekcji sztuki prekolumbijskiej. Po południu przejazd do dzielnicy „pływających ogrodów” XOCHIMILCO - zachowującej niegdyś powszechne, sztuczne wysepki ”chinampas”, na których uprawiano warzywa, kwiaty, kukurydzę. Przejażdżka kolorową łodzią po kanałach przy akompaniamencie muzyki i śpiewu mariachis. Kolacja. Powrót do hotelu, nocleg.

3. Śniadanie. Przejazd do GUADALUPE - Sanktuarium, gdzie miały miejsce objawienia Maryi oraz znajduje się zostawiony na tilmie indianinowi św. Juanowi Diego 12 grudnia 1531 r. cudowny wizerunek Matki Bożej. Sanktuarium MB z Guadalupe odwiedza 18-20 milionów osób, co czyni je największym katolickim sanktuarium na świecie. Zwiedzanie: Stara i nowa Bazylika Matki Bożej z Guadalupe i wzgórze Tepeyac, połączone ze Mszą św.,  Wolny czas na zakup pamiątek. Przejazd do położonych w porośniętej agawami i nopalami dolinie piramid w TEOTIHUACAN, wg wierzeń prekolumbijskich „miejsca gdzie rodzą się bogowie”. Zwiedzanie: Piramida Słońca, Piramida Księżyca. Kolacja. Powrót do hotelu, nocleg.

4. Śniadanie. Przejazd do TULI - stolicy cywilizacji Tolteków VIII-X w., ludów zamieszkujących rozległe obszary Mezoameryki, od środkowego Meksyku aż po Kanał Panamski, które zdołały stworzyć sieć miast, terenów rolniczych i ważnych ośrodków kultu m.in. boga Quetzalcoatla. Zwiedzanie strefy archeologicznej z piramidami oraz słynnymi posągami atlantów. Przejazd do QUERETARO - miasta, które odegrało znaczącą rolę w historii Meksyku, jednego z najpiękniejszych miast kolonialnych. Spacer po starówce: Klasztor św. Krzyża - wzniesiony w miejscu bitwy Indian Otomi w 1531 r. z wojskami Korteza, którą zakończyło cudowne ukazanie się na niebie znaku Krzyża św. i św. Jakuba Apostoła. Potem jeden z najstarszych ośrodków kształcenia misjonarzy w Ameryce. Msza Święta. Kolacja. Powrót do hotelu w mieście MEKSYK, nocleg.

5. Śniadanie. Przejazd malowniczą drogą w otoczeniu najsłynniejszych wulkanów Meksyku: Iztaccihuatl i Popocatepetl do stanu PUBELA. Wizyta w wiosce TONANTZINTLA w Kościółku Santa Maria Tonantzitla w stylu baroku indiańskiego. Przejazd do miasta PUEBLA - zwiedzanie najbardziej hiszpańskiego miasta Meksyku. Stare miasto jest wpisane na Listę UNESCO: Zócalo, Katedra Niepokalanego Poczęcia NMP, Kościół św. Dominika z Kaplicą Różańca św., Targ Parian z wyrobami rzemiosła: oryginalna ceramika „Talavera”, wyroby ze skóry, miedzi, tekstylia i słodycze. Msza św. Kolacja i nocleg.

6. Śniadanie. Przejazd do stanu Guerrero, na teren Parku Narodowego Jaskiń Cacahuamilpa, położonego w górach Sierra Madre del Sur. Zwiedzanie JASKINI CACAHUAMILPA, należącej do najpiękniejszych na świecie, utworzonej przez podziemne rzeki: Chontacoatlan i San Jeronimo. W wąwozie prowadzącym do jaskinii można dostrzec drzewa kakaowca, drzewa fikowca amate oraz kwitące bromelie. Spacer 2 km podziemną trasą i podziwianie podświetlonych różnorodnych nacieków jaskiniowych o kształcie przypominających np. pielgrzymów, szopkę, parę zakochanych, butelkę szampana i wiele innych. Po południu przejazd do słynącego ze srebrnych wyrobów jubilerskich miasta TAXCO. Wjazd garbusami na punkt widokowy, z którego rozciąga się wspaniały widok na kolonialne miasto. Msza św. Kolacja i nocleg.

7. Śniadanie. Zwiedzanie TAXCO - położone na wys. 1727-1931 m n. p. m. miasto, o tradycjach górniczych. Od XVI w. w regionie wydobywa się złoto, srebro, ołów, miedź, cynk oraz występują złoża: andezytu, obsydianu i piaskowca, od lat 30-tych XX w. tutejsze wyroby jubilerskie rozsławił Wilhelm Spratling. Kolonialny rynek Taxco leży w miejscu dawnych sztolni, przy wąskich i krętych uliczkach tłoczą się białe domy kryte czerwoną dachówką z urokliwymi patio. Spacer po uliczkach oraz wizyta w barokowym Kościele św. Priscylii i św. Sebastiana - wzniesionym w XVIII w. przez wdzięcznego za życiową fortunę właściciela kopalni José de la Borda. Msza Święta. Czas wolny na zakupy w warsztatach oferujących wyroby ze srebra. Przejazd do ACAPULCO - słynnego kurortu nad Oceanem Spokojnym (Pacyfikiem) i możliwość kąpieli. Nocleg.

08. ACAPULCO - pobyt all inclusive. Plażowanie nad Oceanem z możliwością skorzystania z wycieczek fakultatywnych. 

09. Śniadanie. Do południa plażowanie w ACAPULCO. Późny obiad. Przejazd do miasta MEKSYK (bez kolacji) na nocleg.

10. Śniadanie. Przejazd do Bazyliki Matki Bożej w GUADALUPE - zwiedzanie Sanktuarium. Msza Święta. Czas na modlitwę i ostatnie zakupy pamiątek. Kolacja w restauracji. Przejazd na lotnisko. Wylot ok. godz. 21:55. Lot powrotny do Europy trwa ok. godz. 10 godz. 10 min.

11. Przylot do Amsterdamu o godz. 15:05. Przesiadka. Wylot do Warszawy o godz. 21:30, przylot do Warszawy o 23:25.

 

Cena: 4800 zł + 1100 USD/os        grupa min. 30 osób 

 

ŚWIADCZENIA ZAWARTE W CENIE:

- bilety lotnicze, opłaty lotniskowe, (limity: bagaż podręczny 12 kg, bagaż rejestrowany 23 kg),

- śniadania i kolacje wg programu, w hotelu w Acapulco all inclusive (śniadania, obiady i kolacje i drinki lokalne w cenie),

- noclegi w hotelach 4*; w Acapulco hotel 4* położony bezpośrednio przy plaży (lokalny standard),

opieka polskojęzycznego przewodnika na całej trasie, opieka pilota z BP OLIMP, bilety wstępu,

- rezerwacja miejsc w kościołach lub w hotelach dla potrzeb codziennej Mszy Świętej,

- ubezpieczenie SIGNAL IDUNA KL 100000 €, NNW 15000 zł, bagażu 2000 zł.

CENA NIE ZAWIERA:

- obowiązkowe napiwki dla kierowcy i przewodnika meksykańskiego (30 USD/os.),

- dojazdu na/z lotnisko Okęcie w Warszawie,

- wycieczek fakultatywnych:

   rejs na Lagunę Coyuca 70 USD/os., wycieczka i rejs po Zatoce Acapulco i pokaz skoków z La Quebrada 60 USD/os, 

- dodatkowych polis ubezpieczeniowych (dla chętnych, jednakże powinny być wykupione w dniu zawarcia umowy-zgloszenia):

- polisy ubezp. od kosztów rezygnacji z przyczyn losowych - ok. 280 zł,  

- polisy ubezp. od kosztów rezygnacji z przyczyn losowych lub z powodu choroby przewlekłej ok. 445 zł/os.,

- polisy ubezp. od kosztów rezygnacji z przyczyn losowych, choroby przewlekłej, lub SARS-COV ok. 590 zł/os.,

- polisy od kosztów rezygnacji z przyczyn losowych, choroby przew., SARS-COV, kwarantanny ok. 680 zł/os.,

- kosztów ewetualnych testów na Cov-19, na razie nie są wymagane (08.07.2022),

- dopłaty do pokoju 1 os. 350 USD.

W Meksyku nie ma możliwości rezerwacji pokoi 3 os.

Zapisy u ks. Edmunda Borycy, tel: 883 555 550 lub BP w Olimp, tel: 81 743 76 28, 695 938 110.

Zapisy tylko z zaliczką 2000 zł + 100 USD/os., wpłata 1000 USD do 10 września b.r, dopłata 2800 zł/os do 30 listopada b.r. 

UWAGA: W razie rezygnacji uczestnika do 102 dni przed wylotem linie lotnicze potrącają 500 zł/os., od 101 do 32 dni przed wylotem potrącenie wynosi 1500 zł/os., od 31 dnia przed wylotem potrącenie wyniesie za pełen bilet lotniczy ok. 4200 zł + koszty zamówionych świadczeń w Meksyku. W razie znalezienia osoby na swoje miejsce, zamiana lub korekta imienia i nazwiska do dn. 03 stycznia 2023 r. jest bezpłatna. Po tym terminie wystawiane są bilety, wystawione bilety są bezzwrotne. Zmiany są niemożliwe, bilet przepada a linie obciążają za pełen koszt zamówionego biletu. Cena biletu może ulec zmianie

w zależności od cen paliw, sytuacji gospodarczej na świecie.  

Uczestnicy powinni posiadać PASZPORT WAŻNY MIN. 6 MIESIĘCY ponad okres trwania pielgrzymki. Kapłani powinni dostarczyć do BP OLIMP czytelny skan ważnej legitymacji kapłańskiej lub celebretu, a następnie zabrać oryginał ze sobą na pielgrzymkę. Uczestnicy powinni dostarczyć xero/skan paszportów do organizatora lub do BP OLIMP, ul. Kościelna 5/lok. 4 najpóźniej do 10 grudnia 2022 r.

Z uwagi na znaczny koszt pielgrzymki, osobom niepewnym co do swoich planów życiowych i zdrowotnych zalecamy rozważenie zakupu ubezpieczenia od rezygnacji, którego koszt wynosi ok. 280-680 zł. Polisa powinna być wykupiona i opłacona w dniu podpisania umowy-zgłoszenia udziału w pielgrzymce.

Prosimy o zapoznanie się z aktualnymi informacjami o podróżach do Meksyku 

Biuro Podróży "OLIMP" Anna Kawka ul. Kościelna 5/lok. 4, 20-307 Lublin, Poland NIP: 713-261-23-01, REGON: 385-016-400 phone: +48 81 743 76 28, mobile: +48 695 938 110 www.olimp.lublin.pl, e-mail: 

KORONKA  DO  MIŁOSIERDZIA  BOŻEGO

  (do odmawiania na zwykłej cząstce różańca – 5 dziesiątków)

        Na początku
Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj i odpuść nam nasze winy jako i my odpuszczamy naszym winowajcom i nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego. Amen.

Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą. Błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony owoc żywota Twojego, Jezus. Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi, teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen.

Wierzę w Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, i w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Maryi Panny, umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion. Zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał. Wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca wszechmogącego. Stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Wierzę w Ducha Świętego, święty Kościół powszechny, świętych obcowanie, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny. Amen.

        Na dużych paciorkach (1 raz)
Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa, na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata.

Na małych paciorkach (10 razy)
Dla Jego bolesnej męki, miej miłosierdzie dla nas i całego świata.

 

Na zakończenie (3 razy)
Święty Boże, Święty Mocny, Święty Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami i nad całym światem.

Drodzy Mieszkańcy, Bystrzycy i okolicznych miejscowości

       

         W związku z tragedią jaka dotknęła naszych wschodnich sąsiadów, nie badżmy obojętni
 i włączmy się w pomoc dla nich. 
Ogłaszamy zbiórkę rzeczy, które będą przekazane potrzebującym rodzinom. Prosimy o dostarczanie:
- żywności, (z dłuższą datą przydatności)
- środków higienicznych, pampersów,
- kocy, śpiworów, 
- opatrunków, bandaży itp,
- zabawki,
- świece, latarki oraz baterie.
Zbiórka odbywać się będzie BUDYNKU REMIZY OSP BYSTRZYCA od 02.03.2022r w godzinach 10.00- 12.00 oraz 16.00 -18.00
 Z GÓRY DZIĘKUJEMY WSZYSTKIM ZA ZAANGAŻOWANIE!!! 
NIECH PAN BÓG WAM BŁOGOSŁAWI!!!

Modlitwa o Pokój.

       Serdecznie zapraszam w sobotę 26.02.2022 r. , na modlitwę w intencji pokoju na Ukrainie i w Świecie od godz. 17:00 do 24:00 , oraz w Środę Popielcową 02.03.2022 r. od godz. 18:00 do 21:00.

BŁOGOSŁAWIEŃSTWO DOMU.

      Boże, nasz Ojcze, nawiedź ten dom i oddal od niego wszelkie wrogie zasadzki; † niech w nim przebywają Twoi święci aniołowie i strzegą nas w pokoju, a Twoje błogosławieństwo niech nam zawsze towarzyszy. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Komunia Duchowa

Modlitwy, które odmawia Papież Franciszek podczas transmisji Mszy Świętej, pomagające wiernym w przyjęciu Komunii Duchowej:

 

 

I Modlitwa podczas Komunii Duchowej

 

O mój Jezu, wierzę, że jesteś prawdziwie obecny w Najświętszym Sakramencie Ołtarza. Kocham cię ponad wszystko i pragnę Cię z głębi duszy. Ponieważ nie mogę Cię teraz przyjąć sakramentalnie, przyjdź przynajmniej duchowo do mojego serca. Skoro tylko przyjdziesz, przyjmę Cię i cały zjednoczę się z Tobą. Nie dozwól mi nigdy odłączyć się od Ciebie. Amen.

 

II Modlitwa podczas Komunii Duchowej

 

 

Do Twych stóp, o mój Jezu, upadam i ofiaruję Ci żal mojego skruszonego serca, które się uniża w swojej nicości przed Twoją świętą obecnością. Uwielbiam Cię w Sakramencie Twej miłości, w niewysłowionej Eucharystii. Pragnę Cię przyjąć w tym ubogim mieszkaniu, które ofiaruje Ci moje serce. Oczekując na szczęście płynące z Komunii sakramentalnej, pragnę przyjąć Cię w duchu. Przyjdź do mnie, o mój Jezu, abym ja mógł przyjść do Ciebie. Niech Twa miłość rozpali całe moje istnienie za życia i po śmierci. Wierzę w Ciebie, ufam Tobie, kocham cię. Niech tak się stanie. Amen

Msze św. kolędowe o godz. 17:00

 

 

 

07.01.2021. - Bystrzyca

08.01.2021. - Kol. Bystrzyca

09.01.2021. - Dziuchów

11.01.2021. - Sobianowice

12.01.2021. - Kol. Sobianowice

13.01.2021. - Swoboda

14.01.2021. - Kol. Charlęż

15.01.2021. - Charlęż Wieś

16.01.2021. - Charlęż Gościniec

Chrystus Król

 

 

 

Królestwo Boże jest nazwane Królestwem Chrystusa. Bo właśnie On to królestwo zrealizował. Kiedy? Św. Cyprian pytał retorycznie: Czyż był taki czas, kiedy Bóg nie królował? Owszem, zawsze królował. Królestwo Chrystusowe jest odwieczne. Z racji swego Bóstwa Chrystus jest współistotny Ojcu. Bóg zaś jest Panem historii. Jego królestwo jest i będzie królestwem wiekuistym.Z racji na swe Człowieczeństwo Jezus objawił siebie jako Tego, który ustanawia królestwo Boże w dziejach ludzkich. Rozpoczynając swe mesjańskie posłannictwo, zapowiedział: Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże (Mk 1,15). On to królestwo zrealizował całym swoim życiem. Wtedy, gdy akceptował i spełniał całą wolę Ojca. Nic nie zostało tu nie wypełnione. Owszem, wszystko zostało spalone w całopalnej ofierze posłuszeństwa. Znakiem tego jest krzyż. Właśnie krzyż jest tronem królewskim Chrystusa. Jest on znakiem tryumfu jedynego Zbawiciela świata. Dla nas zaś krzyż jest drogą, którą dążymy do współkrólowania z naszym Panem.Wszystkie tajemnice Jezusa: Epifania, Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie to święta Chrystusa Króla. Uroczystość Chrystusa Króla jeszcze raz ukazuje nam Jezusa jako Tego, który przez swą drogocenną Krew wysłużył nam królestwo Boże.Jakie jest to królestwo? Ono nie jest z tego świata. Ono jest na tej ziemi, ale nie z tej ziemi. Ma ono bowiem charakter duchowy. Rozwija się w świecie, ale swój ostateczny cel znajduje dopiero w niebiosach.Jezusowe królestwo jest królestwem prawdy i życia, królestwem łaski i świętości, królestwem miłości, sprawiedliwości i pokoju. Ta cała Pełnia - jak mówi św. Paweł - zamieszkała w Nim, czyli w Jezusie (por. Kol,19). Chrystus w pełni i definitywnie zrealizował królestwo Boże. On jest więc naszym Królem i naszym Królestwem (Basilea).To królestwo jest bliskie, jest pośród nas. A przecież ono musi do nas ciągle przychodzić, wśród nas się objawiać. Bo my jesteśmy jeszcze dalecy od prowadzenia życia zgodnego z wolą naszego Króla. Dlatego Chrystus uczy nas codziennie wołać:Przyjdź królestwo Twoje! (Mt 6,10). Nakazuje nam też szukać tego królestwa:Starajcie się najpierw o królestwo Boże (Mt 6,33). Te polecenia Chrystusa ludzkość będzie wypełniać tak długo, aż to królestwo osiągnie swą pełnię. Stanie się to w eschatycznej wieczności. Tam Chrystus uroczyście ofiaruje Ojcu swoje królestwo. Nastanie wiekuiste królestwo Trójjedynego. Tam jest też miejsce przygotowane dla nas.

Zasięg królestwaA tu na ziemi gdzie jest Chrystusowe królestwo? Największym jego polem jest świat. Przez swe Wcielenie i Odkupienie Jezus jest Zbawicielem wszechświata i człowieka. On jest prawdziwym Królem wszelkiego stworzenia.Św. Augustyn przypominał chrześcijanom: Jezus Chrystus zawsze królował na ziemi. Czynił to od samego założenia świata. Przecież świat został przez Niego stworzony i odkupiony.Do tego świata, który jest w złym położony (por. 1J 5,19), ma przyjść królestwo Jezusowe, bo świat nie poznał jeszcze i nie uznał Chrystusa. On woła: Nie chcemy, ażeby Ten królował nad nami (Łk 19,14). Wielkie rzesze ludzkie wciąż wołają: Nie chcemy Ewangelii, nie chcemy przykazań, nie chcemy krzyża, nie chcemy Kościoła. Litania owych "nie chcemy" jest długa. I to wskazuje, że świat potrzebuje przede wszystkim wyzwolenia z grzechu. Wiedział o tym św. Paweł i dlatego wbrew światu wołał: Oportet illum regnare - trzeba, aby On królował (1Kor 15,25). Trzeba gorącej modlitwy za świat, aby otworzył drzwi Chrystusowi do wielu narodów, do kultur, do polityki, do ekonomii, a zwłaszcza do ludzkich serc.Dziś konieczna jest pozytywna praca nad rozwojem królestwa Bożego na ziemi.Trzeba wszystko odnowić w Chrystusie (por. Ef 1,10). Cały wszechświat ma być skierowany ku Chrystusowi. Trzeba niejako "uchrystusowić świat" tak, aby nikt nie był i nic nie było wyjęte spod królewskiej władzy naszego Pana.Drugim polem królestwa Bożego jest Kościół. To jest pole uprzywilejowane. Chrystus już króluje w Kościele. Czyni to przez swoje słowo (Objawienie), przez sakramenty święte, a zwłaszcza przez działanie Ducha Świętego. A jednak również Kościół musi nadal szukać królestwa. Potrzebna jest mu bowiem wielka świętość moralna. Cały lud Boży ma stać się tym, kim być powinien: królewskim kapłaństwem, ludem świętym, światłem na świeczniku, zaczynem odnowy świata, miastem na górze położonym. Autentyczni chrześcijanie chcą więc świadomie rozszerzać królestwo Jezusowe w swych wspólnotach. Oni proszą: Chryste, bądź Panem całej wspólnoty Kościoła!Królestwo w nasPrzebogata jest rzeczywistość królestwa Chrystusowego. Najgłębiej realizuje się ona w człowieku. Jezus powiedział: Królestwo Boże jest w was (Łk 17,21). Polem poszukiwania tego królestwa jest nasze życie. Cóż to oznacza? To, że szukanie tego królestwa trzeba zacząć od siebie. Ono ma być w nas, w naszym sercu. A czy tam jest? Na ile jest? Odpowiedzi udziela nam św. Paweł: Niechże grzech nie króluje w waszym śmiertelnym ciele (Rz 6,12). Tam, gdzie panuje grzech – misterium iniquitatis – tam nie ma królestwa Bożego. Królestwo grzechu wyklucza królestwo Jezusowe. Każdy grzesznik podlega władcy tego świata (Orygenes). W nim rządzi grzech.Królestwo Boże rozpoczyna się więc tam, gdzie w nas kończy się królestwo grzechu. Bóg zagarnia nas wtedy dla Siebie. On przebywa w człowieku Sobie oddanym. W nim zamieszkuje i obdarza go bogactwem swej łaski. I wtedy Chrystus rzeczywiście jest Królem ludzkiego serca.

Nasz Pan tego właśnie pragnie, aby mógł stać się Królem naszych serc. Trzeba więc, aby On – we współpracy z nami – opanował wszystkie nasze władze. Nasz umysł ma być olśniony Bożą prawdą. Nasza wola ma coraz pełniej zjednoczyć się z wolą Najwyższego, nasze serce ma zawsze sycić się Bożą miłością. Nasze ciało ma być rzeczywiście świątynią Ducha Świętego. Całe nasze jestestwo ma stać się przestrzenią królestwa Chrystusowego.Każdy z nas może w ten sposób stać się alter Christus - drugim Chrystusem, a poniekąd ipse Christus, czyli samym Chrystusem. Całe życie chrześcijanina jest wówczas realizowaniem Jezusowego królestwa. Tak w nas, jak i wokół nas. Trzeba przy tym pamiętać, że istotą i streszczeniem tego królestwa jest miłość. Miłość jest też pierwszym i najważniejszym prawem królestwa Bożego.

Posłańcy KrólaChrystus Król posyła swych uczniów na cały świat, aby tam stawali się narzędziami realizacji królestwa Bożego. Każdy chrześcijanin, godny tego imienia, jest apostołem, czyli posłanym. Nasz Król jest bowiem obecny w nas. On promieniuje w nas i przez nas. Promieniuje swą prawdą, miłością i łaską.Człowiek oddany swemu Panu może powiedzieć: moje modlitwy, wysiłki, cierpienia nie są wyłącznie moimi. One w znacznym stopniu są też zakomunikowane innym. Tak więc jesteśmy przedłużeniem życia i dzieła Chrystusowego. Nasze bycie z Chrystusem jest nie tylko moją sprawą prywatną. Chrystus jest obecny w nas, aby przez nas był obecny w Kościele i w świecie. Nasza osobista komunikacja z Chrystusem przyjmuje wymiar społeczny, misyjny, uniwersalny.Przeróżne są formy współpracy z Jezusem w rozszerzaniu Jego królestwa. Najważniejsze jest świadectwo życia chrześcijańskiego. Chrześcijanin jest "królem" przez to, że panuje nad swymi namiętnościami. Jego królewskość okazuje się przez panowanie nad sobą zgodnie z zasadami prawa Bożego.

Człowiek, który całym sercem kocha swego Pana, woła w swej duszy nieustannie: Przyjdź królestwo Twoje! Ta prośba jest przedmiotem jego gorących pragnień. Kto zaś szczerze woła: Przyjdź królestwo Twoje!, ten od razu dodaje: Bądź wola Twoja. Pragnienie królestwa Bożego łączy się bowiem zawsze z oddaniem się do dyspozycji swego Pana. Taka szczera i głęboka modlitwa jest potęgą bez granic, jest dźwignią, która podnosi cały świat (św. Teresa od Dzieciątka Jezus).Apostołami Chrystusa w szczególny sposób są ludzie cierpiący, o ile swoje udręki i cierpienia przyjmują oraz ofiarowują Bogu z miłością. Wielu z nich składa całe swoje życie za sprawę szerzenia królestwa Bożego.Królować – to służyć! Jeśli Jezus Chrystus króluje w naszych sercach, to nie będziemy nikomu szkodzić, ale będziemy innym służyć. Nasza codzienna praca i służba jest wówczas dawaniem świadectwa o naszym Królu. Obok świadectwa osobistego potrzebne jest też świadectwo wspólnotowe. W dobie nowej ewangelizacji każda wspólnota chrześcijańska: rodzina, ruch, parafia, diecezja, powinna rozszerzać granice miłości aż po krańce ziem.ks. Józef Bakałarz TChr

KOMUNIKAT PRZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI WOBEC NOWYCH OBOSTRZEŃ SANITARNYCH PODCZAS ZGROMADZEŃ RELIGIJNYCH

   Wobec zwiększającej się gwałtownie liczby zakażeń koronawirusem i nowych obostrzeń sanitarnych, dotyczących udziału wiernych w zgromadzeniach religijnych – 1 osoba na 4m2 w strefie żółtej i 1 osoba na 7m2 w strefie czerwonej – zwracam się do wszystkich wiernych z prośbą o przyjęcie ze zrozumieniem i cierpliwością nałożonych ograniczeń.

Aktualna sytuacja epidemiczna i nałożone restrykcje są trudne dla nas wszystkich, ale musimy pamiętać, że ich celem jest troska o życie i zdrowie nasze i naszych Rodaków.
Zachęcam księży biskupów, aby – w związku z ciągłym zagrożeniem życia i zdrowia wszystkich Polaków – udzielali stosownych dyspens od obowiązku uczestnictwa we Mszy Świętej w niedzielę i święta nakazane, na terenie swoich diecezji. Wiernym przypominam, że skorzystanie z dyspensy oznacza, iż nieobecność na Mszy Świętej nie jest grzechem.
W tych okolicznościach niech nam towarzyszy ufna modlitwa, zwłaszcza w intencji chorych oraz tych, którzy stracili swoich najbliższych. Pamiętajmy także o tych osobach, które poświęcają swoje życie i zdrowie w służbie społecznej – za pracowników służby zdrowia, służb mundurowych, w tym wojska, policji i straży pożarnej.
Ludzi młodych, zaangażowanych w duszpasterstwa parafialne i akademickie, proszę o bezpieczną pomoc osobom starszym i potrzebującym. Nie zapominajmy o tym, że zwykła rozmowa telefoniczna może dać pociechę i nadzieję.
Niech udział w Eucharystii, spowiedź, adoracja, modlitwa Słowem Bożym, również w ciągu tygodnia – z zachowaniem wszelkich wymogów bezpieczeństwa sanitarnego – staną się dla nas źródłem odwagi i duchowej siły.
Matce Bożej, Różańcowej Pani, powierzam moich współbraci w biskupstwie, kapłanów i osoby życia konsekrowanego oraz wszystkich wiernych, zapewniając o duchowej bliskości i modlitwie.
+ Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

   W związku z sytuacją epidemiczną oraz ograniczeniami dotyczącymi liczby uczestników zgromadzeń religijnych Arcybiskup Metropolita Lubelski udzielił dyspensy od obowiązku uczestnictwa we Mszy świętej w niedziele i święta nakazane wszystkim wiernym archidiecezji lubelskiej i osobom przebywającym w tym czasie na jej terenie. Skorzystanie z dyspensy oznacza, że nieobecność na Mszy świętej nie jest obciążona grzechem. Dyspensa obowiązuje od niedzieli 18 października do odwołania.
Korzystających z dyspensy zachęcamy do udziału we Mszy świętej w dni powszednie, z zachowaniem roztropności, wzajemnej troski o siebie i wszystkich przepisów sanitarnych. Zachęcamy również, aby osoby korzystające z dyspensy trwały na osobistej i rodzinnej modlitwie, a także do duchowej łączności ze wspólnotą Kościoła poprzez transmisje radiowe, telewizyjne i internetowe.
ks. Adam Jaszcz
wicekanclerz Kurii Metropolitalnej w Lublinie

Zaproszenie Metropolity Lubelskiego na uroczystości Maryjne

 

 Umiłowani w Chrystusie Panu!

 Po raz kolejny zwracam się do Was z zaproszeniem na uroczystości Maryjne do naszych głównych sanktuariów. Przemawiając na Jasnej Górze, papież Franciszek mówił do pielgrzymów: „Wam, którzy nieustannie do Niej przychodzicie, niech Maryja nadal wskazuje drogę i pomaga tkać w życiu, pokorną i prostą treść Ewangelii. Prośmy o łaskę abyśmy sobie przyswoili Jej wrażliwość, Jej wyobraźnię w służbie potrzebującym, piękno poświęcenia swojego życia dla innych, bez szukania pierwszeństwa i dzielenia. Niech Ona, Przyczyna naszej radości, która wnosi pokój pośród nawału grzechu i zawirowań historii, wyprasza nam obfitość Ducha Świętego, abyśmy byli sługami dobrymi i wiernymi.”

            Tegorocznym uroczystościom Maryjnym w Wąwolnicy w niedzielę 6 września o godz. 12.00 będzie przewodniczył Arcybiskup Gnieźnieński i Prymas Polski Wojciech Polak. W święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny we wtorek 8 września o godz. 11.30, zgromadzimy się wokół Bazyliki Mariackiej na Górze Chełmskiej. Naszej modlitwie przewodniczył będzie Biskup Tarnowski Andrzej Jeż.

W niedzielę, 4 października, o godz. 12.00 spotkamy się w Sanktuarium Matki Bożej Latyczowskiej, Patronki Nowej Ewangelizacji. Odpustowej Eucharystii będzie przewodniczył Biskup Pomocniczy naszej Archidiecezji Adam Piotr Bab.

Zachęcam do udziału w tradycyjnych pielgrzymkach pieszych do Wąwolnicy i do Chełma, przy zachowaniu wszystkich przepisów bezpieczeństwa obowiązujących w czasie pandemii. W obu tych sanktuariach pobłogosławione zostaną wieńce dożynkowe jako wyraz wdzięczności wobec Stwórcy za tegoroczne plony.

            Wdzięczni za dar św. Jana Pawła II w setną rocznicę jego urodzin i w oczekiwaniu na beatyfikację Czcigodnego Sługi Bożego Kardynała Stefana Wyszyńskiego uczmy się, tak jak Prymas Tysiąclecia, służyć samemu Bogu –Soli Deo oddając się całkowicie pod opiekę Matki Najświętszej – zgodnie z papieskim zawołaniem  Totus Tuus – Cały Twój!

  Wszystkim z serca błogosławię  Wasz Biskup Stanisław

Apel Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski o pomoc dla mieszkańców Bejrutu

                                                          

 We wtorek dnia 4 sierpnia br. cały świat obiegły wstrząsające relacje z Bejrutu, w którym doszło do potężnej eksplozji materiałów wybuchowych. Wydarzenie okazało się tragiczne w skutkach, a skala zniszczeń – porażająca. 150 ofiar śmiertelnych (a liczba ciągle wzrasta), ponad 5 tys. rannych i szkody materialne opiewające na miliardy dolarów.

Cierpiący mieszkańcy Bejrutu potrzebują naszej modlitwy oraz wsparcia materialnego. Jako Kościół w Polsce uruchomiliśmy natychmiast dostępne środki pomocowe za pośrednictwem Caritas Polska. Potrzeby są jednak dużo większe. Podobnie jak przychodziliśmy z pomocą ofiarom innych tragedii, również teraz chcemy pokazać nasze szlachetne polskie serca i w sposób konkretny dać wyraz naszej braterskiej miłości.

Zwracam się więc z gorącym apelem, aby niedziela 16 sierpnia br. stała się Dniem solidarności z mieszkańcami Bejrutu. Proszę, aby we wszystkich kościołach i kaplicach w Polsce, w modlitwie powszechnej dodać wezwanie za żywe i zmarłe ofiary tragedii. Proszę również, aby tego dnia, przed wszystkimi kościołami i kaplicami w Polsce, po wszystkich Mszach Świętych zorganizować zbiórkę środków finansowych, które za pośrednictwem Caritas Polska, zostaną przekazane na rzecz poszkodowanych.

  Dziękuję wszystkim za pomoc już ofiarowaną, zwłaszcza polskim strażakom i medykom, którzy nazajutrz po tragedii udali się na miejsce wypadku, aby świadczyć doraźną pomoc i walczyć o zdrowie i życie ofiar tragedii. Dziękuję już dziś wszystkim, którzy solidarnie i dobrodusznie wesprą ofiary wydarzeń w Bejrucie.

Wszystkim z serca błogosławię, + Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

 

OGŁOSZENIE O WYNIKACH ZAPYTAŃ OFERTOWYCH

Parafia Rzymskokatolicka pw. Wniebowzięcia NMP

Bystrzyca 26a

20-258 Lublin

 

Informuje, że w dniu 03.08.2020 r. w postępowaniu o wyłonienie najlepszej oferty na

Zapytanie ofertowe na roboty budowlane i remontowe Parafii Rzymskokatolickiej p.w.

Wniebowzięcia NMP w Bystrzycy, Bystrzyca 26a, 20-258 Lublin w formie dotacji ze

środków NFOŚiGW i WFOŚiGW – umowa nr: 034/2020/D/OA, jako najkorzystniejszą

wybrano ofertę:

EcoHvac Sp. z o.o. Oddział w Polsce

ul. Fabryczna 2

20-301 Lublin

Cena ofertowa brutto: 3 866 000,00 zł

Długość okresu gwarancji i rękojmi: 60 m-cy

Doświadczenie kierownika jako Inspektora prac konserwatorskich :4 referencje/rekomendacje

Termin wykonania: 29.10.2021 r.

 

Czytelny podpis  Ks. Krzysztof Marzycki

OGŁOSZENIE O WYNIKACH ZAPYTAŃ OFERTOWYCH

Parafia Rzymskokatolicka pw. Wniebowzięcia NMP Bystrzyca 26a 20-258 Lublin Informuje, że w dniu 03.08.2020 r. w postępowaniu o wyłonienie najlepszej oferty na Zapytanie ofertowe na roboty budowlane i remontowe Parafii Rzymskokatolickiej p.w. Wniebowzięcia NMP w Bystrzycy, Bystrzyca 26a, 20-258 Lublin w formie dotacji ze środków NFOŚiGW i WFOŚiGW – umowa nr: 034/2020/D/OA, jako najkorzystniejszą wybrano ofertę: EcoHvac Sp. z o.o. Oddział w Polsce ul. Fabryczna 2 20-301 Lublin Cena ofertowa brutto: 3 866 000,00 zł Długość okresu gwarancji i rękojmi: 60 m-cy Doświadczenie kierownika jako Inspektora prac konserwatorskich :4 referencje/rekomendacje Termin wykonania: 29.10.2021 r. Czytelny podpis Ks. Krzysztof Marzycki

Ogłoszenie o wynikach zapytań ofertowych.

Powrót

Zamówienie na roboty budowlane i remontowe budynków parafialnych w par. Bystrzyca

     W związku z planowaną inwestycją umieszczamy zapytanie ofertowe na roboty

budowlane i remontowe budynków parafialnych „Parafii Rzymskokatolickiej’’

 pw. „Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Bystrzycy’’

 w formie dotacji ze środków NFOŚiGW i WFOŚiGW. Ostateczny termin 

składania ofert - 03.08.2020 do godziny 12.00.

 

Załączniki

W związku z planowaną inwestycją umieszczamy zapytanie ofertowe na roboty budowlane i remontowe budynków parafialnych „Parafii Rzymskokatolickiej’’ pw. „Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Bystrzycy’’ w formie dotacji ze środków NFOŚiGW i WFOŚiGW. Ostateczny termin składania ofert - 03.08.2020 do godziny 12.00.

zapytanie ofertowe

załącznik - 1

załącznik - 2

załącznik - 3

załącznik - 4

załącznik - 5

załącznik - 6

załącznik - 7

załącznik - 8

Powrót

Komunikat Metropolity Lubelskiego o święceniach nowego biskupa pomocniczego

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!

Jak już wcześniej Was informowałem, Papież Franciszek mianował nowego biskupa pomocniczego dla naszej archidiecezji w osobie ks. dr Adama Piotra Baba. W najbliższy poniedziałek, w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła, o godz. 11.00, w Archikatedrze Lubelskiej otrzyma on święcenia biskupie. Serdecznie Was zapraszam do udziału w tym ważnym wydarzeniu, a tych, którzy nie mogą przybyć osobiście, proszę o duchową łączność poprzez Telewizję Trwam, TVP 3 Lublin, Radio Plus Lublin i transmisję internetową.

Polecając Waszej gorącej modlitwie biskupa Adama, z serca wszystkim błogosławię.

 

Wasz biskup Stanisław

BŁOGOSŁAWIEŃSTWO STOŁU PRZED UROCZYSTYM POSIŁKIEM W NIEDZIELĘ ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO

(„Obrzędy błogosławieństw dostosowane do zwyczajów diecezji polskich”, t. 2, Katowice 2001, nry 1347-1350)

 

Ojciec rodziny lub przewodniczący zapala świecę umieszczoną na stole i mówi:

Chrystus zmartwychwstał. Alleluja.

 

Wszyscy odpowiadają:

Prawdziwie zmartwychwstał. Alleluja.

 

Następnie ktoś z uczestników odczytuje tekst Pisma Świętego.

 

1 Tes 5, 16-18: Zawsze się radujcie. 

Bracia i siostry, posłuchajcie słów świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan.

Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie. W Każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was.

 

Albo:

 

Mt 6, 31 ab.32b-33: Nie troszczcie się zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść?

Bracia i siostry, posłuchajmy słów Ewangelii według świętego Mateusza.

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie troszczcie się zbytnio i nie mówicie: co będziemy  jeść? co będziemy pić? Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane”.

 

Po odczytaniu tekstu przewodniczący mówi:

 

Módlmy się.

Z radością wysławiamy Ciebie, Panie Jezu Chryste, który po swoim zmartwychwstaniu ukazałeś się uczniom przy łamaniu chleba. Bądź z nami, kiedy z wdzięcznością spożywać będziemy te dary, i jak dzisiaj w braciach przyjmujemy Ciebie w gościnę, przyjmij nas jako biesiadników w Twoim królestwie. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków.

 

Wszyscy: Amen.

 

Po posiłku ojciec rodziny lub przewodniczący mówi:

Uczniowie poznali Pana. Alleluja

 

Wszyscy: Przy łamaniu chleba. Alleluja.

 

Módlmy się:

Boże, źródło życia, napełnij nasze serca paschalną radością i podobnie jak dałeś nam pokarm pochodzący z ziemi, spraw, aby zawsze trwało w nas nowe życie, które wysłużył nam Chrystus przez swoją śmierć i zmartwychwstanie i w swoim miłosierdziu nam go udzielił. Który żyje i króluje na wieki wieków.

 

Wszyscy: Amen.

 

 

ZALECENIA DUSZPASTERSKIE 
na czas trwania stanu epidemii

W związku z trwającym stanem epidemii i najnowszymi zarządzeniami organów państwowych oraz w nawiązaniu do Dekretu Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów z dnia 19 i 25 marca br., Wskazań Prezydium Konferencji Episkopatu Polski z dnia 21 marca br. oraz Komunikatu przewodniczącego KEP z dnia 24 marca br., polecam co następuje:

Sprawowanie sakramentów

  1. Od dnia 25 marca br. w każdej Mszy Świętej lub w innych celebracjach może uczestniczyć maksymalnie do 5 osób, nie licząc osób sprawujących posługę (por. www.gov.pl). Zatem oprócz kapłanów i kilku niezbędnych usługujących, mają to być w pierwszej kolejności osoby zamawiające intencję mszalną. Należy liczyć wchodzących, a na drzwiach kościołów trzeba wywiesić stosowną informację, przekazując ją wiernym także drogą internetową. Kościoły winny pozostawać w ciągu dnia otwarte.
  2. Jeśli przewidziano Mszę św. koncelebrowaną, to – w celu umożliwienia uczestnictwa w niej przedstawicielom rodzin zamawiających każdą z intencji – należy rozważyć odprawienie osobnych celebracji.
  3. W kaplicach domów zakonnych w celebracjach uczestniczyć mogą jedynie mieszkańcy domu i ewentualnie stali pracownicy.
  4. Ograniczenie liczby uczestników zgromadzenia do 5 osób obowiązuje również podczas liturgii pogrzebowej. Do tego grona nie zalicza się celebransa, posługujących i pracowników firmy pogrzebowej.
  5. Sprawowanie sakramentu pokuty i pojednania:
    • Należy udostępnić wiernym numer telefonu i adres mailowy, poprzez który można umówić się z duszpasterzem na indywidualną spowiedź.
    • Duszpasterze winni zachować dyspozycyjność wobec wiernych, którzy zwrócą się z prośbą o spowiedź.
    • Spowiedź może mieć miejsce w często dezynfekowanych otwartych konfesjonałach lub w osobnych pomieszczeniach, umożliwiających sprawowanie tego sakramentu z zachowaniem większej odległości między penitentem a spowiednikiem.
    • Osoby, które nie mają możliwości przystąpienia do spowiedzi, należy pouczyć o możliwości wzbudzenia aktu żalu doskonałego, którego motywem nie jest lęk przed karą, ale miłość do Pana Boga. Taki akt przywraca łaskę uświęcającą w razie niemożności spowiedzi. Powiązany być winien z mocnym postanowieniem wyznania grzechów przy najbliższej okazji.
    • Po ustaniu epidemii we wszystkich parafiach zorganizować należy spowiedzi parafialne.
  6. Wiernym, którzy o to poproszą, można udzielać Komunii św. poza liturgią z wyjątkiem:
    • Wielkiego Piątku, kiedy to Komunii św. można udzielić poza liturgią tylko chorym.
    • Wielkiej Soboty, kiedy można udzielać Komunii św. poza liturgią jedynie jako Wiatyku.
  • Należy pamiętać o zakazie odwiedzania osób będących w kwarantannie domowej.

Celebracje Wielkiego Tygodnia

  1. Upamiętnienie wjazdu Pana Jezusa do Jerozolimy powinno być obchodzone wewnątrz budynku sakralnego. W kościołach katedralnych należy zastosować drugą formę przewidzianą przez Mszał Rzymski, zaś w kościołach parafialnych trzecią.
  2. Msza Święta Krzyżma zostanie odprawiona w Wielki Czwartek w Archikatedrze o godz. 10.00 jedynie w wąskim gronie kapłanów i usługujących. Podczas liturgii poświęcone zostaną oleje święte, które w zakrystii katedry księża dziekani mogą odebrać w Wielki Piątek, Wielką Sobotę lub w dni powszednie Oktawy Wielkanocy. Odnowienie przyrzeczeń kapłańskich będzie miało miejsce po ustaniu stanu epidemii.
  3. Celebracje Świętego Triduum Paschalnego sprawowane w Archikatedrze transmitowane będą przez stronę internetową parafii katedralnej. Księży proboszczów zachęcam do organizowania transmisji online Mszy św. i nabożeństw odprawianych w kościołach parafialnych.
  4. Podczas liturgii Świętego Triduum Paschalnego należy przestrzegać następujących zasad:
    • Podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej należy opuścić obrzęd obmycia nóg (mandatum).
    • W Wielki Piątek w modlitwie powszechnej ma zostać dołączone wezwanie w związku z panującym stanem epidemii. Stosowny tekst dotrze do parafii w terminie późniejszym.
    • Cześć Krzyżowi należy oddawać przez przyklęknięcie lub głęboki skłon, bez kontaktu bezpośredniego.
    • W celu umożliwienia poszczególnym wiernym indywidualnej modlitwy można podtrzymać zwyczaj tzw. „ciemnicy” i „Grobu Pańskiego”.
    • Podczas Wigilii Paschalnej opuszcza się poświęcenie ognia. W liturgii chrzcielnej ma być zachowane jedynie odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych.
    • Zamiast procesji rezurekcyjnej zaleca się, aby celebrans na zakończenie liturgii udzielił błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem przed bramą kościoła.
  5. W parafiach nie należy organizować poświecenia pokarmów na stół wielkanocny. W tym roku tzw. „święconka” ma mieć charakter liturgii domowej. Przed śniadaniem niedzielnym błogosławieństwo wypowiada ojciec, matka lub inna osoba dorosła.
  6. W celu lepszego przeżycia modlitwy w domach podczas Wielkiego Tygodnia i Niedzieli Wielkanocnej przygotowane zostaną pomoce duszpasterskie dostępne na stronie internetowej Archidiecezji.

Pierwsza Komunia Święta

  1. Do Wielkanocy odwołane są wszystkie spotkania z dziećmi komunijnymi i ich rodzicami. Przyjmujemy zasadę, że dopóki szkoły pozostaną zamknięte, nie organizujemy dla dzieci żadnych spotkań w parafii.
  2. Po Wielkanocy:
    • Wariant I: Jeżeli stan epidemii nie zostanie odwołany i dzieci nie wrócą do szkół, należy odwołać wszystkie I Komunie Święte w okresie trwania stanu epidemii.
    • Wariant II: Jeżeli po Wielkanocy dzieci wrócą do szkół i stan epidemii zostanie odwołany, decyzję o terminie I Komunii Świętej podejmuje proboszcz w porozumieniu z rodzicami.
  3. Duszpasterzy zachęcam, by byli w stałym kontakcie (jeśli nie osobistym, to telefonicznym lub mailowym) z rodzicami dzieci komunijnych i wsłuchiwali się w ich potrzeby, nie wykluczając możliwości indywidualnej Komunii Świętej.
  4. Udzielanie sakramentu bierzmowania jest zawieszone do czasu odwołania stanu epidemii. Nowe terminy należy ustalić z biskupem szafarzem.

Serdecznie dziękuję kapłanom za ich posługę w niełatwych okolicznościach epidemii, a wszystkim wiernym za dojrzałe i odpowiedzialne stosowanie się do zarządzeń państwowych i wynikających z nich regulacji kościelnych. Wielka wdzięczność należy się lekarzom, pielęgniarkom i wolontariuszom za ich ofiarną, wręcz bohaterską służbę. Ich wysiłkom ratowania życia i zdrowia ludzkiego towarzyszy nasze duchowe wsparcie. Modlitwą ogarniamy chorych, przebywających w szpitalach oraz tysiące ludzi odbywających kwarantannę i niepewnych stanu swojego zdrowia.

Obecna pandemia, o niespotykanych w historii konsekwencjach dla życia codziennego obywateli oraz funkcjonowania instytucji życia społecznego i gospodarczego, szczególnie bolesna jest dla wiernych, pozbawionych dostępu do Eucharystii i sakramentów Kościoła. Ufamy, że Bóg miłosierny wyprowadzi dobro także z obecnych trudnych doświadczeń, z których wyjdziemy odnowieni duchowo i umocnienie w wierze i miłości.

Z serca wszystkim błogosławię

+ Stanisław Budzik
Arcybiskup Metropolita Lubelski

Lublin, 25 marca 2020 r.

Komunikat Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski

W związku z epidemią koronawirusa organy państwowe zdecydowały, że w Mszy Świętej lub innym obrzędzie religijnym nie będzie mogło uczestniczyć jednocześnie więcej niż 5 osób, nie licząc osób sprawujących posługę (por. www.gov.pl). Mając na uwadze zdrowie i życie wszystkich Polaków, proszę o uwzględnienie tego faktu w kontekście nadchodzących celebracji, w tym liturgii Wielkiego Tygodnia.

Jednocześnie kolejny raz zachęcam wszystkich wiernych do łączenia się w modlitwie ze wspólnotą Kościoła za pośrednictwem transmisji w środkach społecznego przekazu.

Ufajmy, że dzięki modlitwie oraz wysiłkom nas wszystkich, jak najszybciej będziemy mogli cieszyć się na nowo wspólną celebracją w naszych kościołach.

Powierzając po raz kolejny Panu Bogu naszą Ojczyznę i wszystkich Polaków w kraju i za granicą, poprosiłem kardynała Manuela José Macário do Nascimento Clemente, przewodniczącego Konferencji Episkopatu Portugalii, aby włączył również Kościół w Polsce w akt zawierzenia, którego ma dokonać w Sanktuarium Matki Bożej w Fatimie dnia 25 marca 2020 roku.

W tym bardzo trudnym czasie ogarniam wszystkich moją modlitwą, zwłaszcza osoby starsze, chore i samotne. Równocześnie zachęcam do solidarnego podejmowana uczynków miłosiernych wobec osób potrzebujących.

Z pasterskim błogosławieństwem,

Abp Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański

Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski
Wiceprzewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE)

 

Warszawa, dnia 24 marca 2020 roku

Komunikat Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski w związku z apelem Ojca Świętego Franciszka

Nawiązując do prośby Ojca Świętego Franciszka serdecznie proszę, aby w środę 25 marca br. w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego o godzinie 12.00, we wszystkich katedrach i kościołach w Polsce, biskupi oraz kapłani odmówili Anioł Pański, modlitwę Ojcze nasz i 3 razy Zdrowaś Maryjo w intencji ustania epidemii, za chorych, za służby medyczne oraz za zmarłych.

Jednocześnie Jego Eminencja ksiądz kardynał Angelo Bagnasco przewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE) prosi, aby tego dnia odmówić również poniższą modlitwę.

„Boże Ojcze, Stwórco świata, wszechmogący i miłosierny, który z miłości do nas posłałeś na świat swojego Syna jako lekarza dusz i ciał, spójrz na swoje dzieci, które w tym trudnym momencie niepewności i lęku w wielu regionach Europy i świata, zwracają się do Ciebie szukając siły, zbawienia i pocieszenia.

Uwolnij nas od chorób i strachu, ulecz naszych chorych, pociesz ich rodziny, daj mądrość rządzącym, energię i siłę lekarzom, pielęgniarkom i wolontariuszom, życie wieczne zmarłym.

Nie opuszczaj nas w chwili próby, ale uwolnij nas od wszelkiego zła. O to Cię prosimy, który z Synem i Duchem Świętym żyjesz i królujesz na wieki. Amen.

Maryjo, Uzdrowicielko chorych i Matko nadziei, módl się za nami!”

zachęcam wiernych, aby w tym samym czasie łączyli się duchowo ze swoimi duszpasterzami, odmawiając w domach wskazane modlitwy.Proszę również, aby tego dnia, o godz. 12.00, we wszystkich kościołach w Polsce zabrzmiały dzwony.

Wszystkich pasterzy i wiernych zapewniam o mojej duchowej łączności i modlitwie,

Abp Stanisław Gądecki Arcybiskup Metropolita Poznański Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski Wiceprzewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE)

Warszawa, dnia 23 marca 2020 roku

 

 

Słowo Arcybiskupa Metropolity Lubelskiego

 

 

            Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia!

            Pragnę Was poinformować, że Penitencjaria Apostolska udzieliła specjalnego odpustu wiernym dotkniętym chorobą zakaźną spowodowaną koronawirusem. Jest to wyraz troski papieża Franciszka, który okazuje chorym swoją ojcowską bliskość i ponawia zaproszenie do nieustannej modlitwy w ich intencji. Odpust udzielony jest także pracownikom służby zdrowia, członkom rodzin i wszystkim tym, którzy w jakimkolwiek charakterze, także poprzez modlitwę, opiekują się chorymi. Jest to zachęta dla chorych, aby w tajemnicy cierpienia odkrywali „odkupieńcze cierpienie Chrystusa” (List apostolski Jana Pawła II Salvifici doloris 30). Udzielenie odpustów ma pomóc przeżyć obecną epidemię w duchu wiary i osobistego nawrócenia.

 

1.        Udziela się odpustu zupełnego wiernym cierpiącym z powodu koronawirusa, którzy podlegają kwarantannie w szpitalach lub domach, jeśli w duchu oderwania od jakiegokolwiek grzechu, zjednoczą się duchowo poprzez środki społecznego przekazu z celebracją Mszy Świętej, odmawianiem Różańca Świętego, Drogą Krzyżową lub inną formą pobożności, a przynajmniej odmówią Wyznanie Wiary, Modlitwę Pańską i modlitwę do Najświętszej Maryi Panny, z wolą wypełnienia zwykłych warunków (spowiedź sakramentalna, Komunia eucharystyczna i modlitwa w intencji Ojca Świętego) tak szybko, jak będzie to możliwe.

2.        Pracownicy służby zdrowia, członkowie rodzin i wszyscy, którzy za przykładem Dobrego Samarytanina, narażając się na ryzyko zarażenia, opiekują się chorymi, otrzymują dar odpustu na tych samych warunkach.

3.        Odpust zupełny otrzymują także wierni, którzy ofiarują nawiedzenie Najświętszego Sakramentu, adorację Eucharystyczną lub lekturę Pisma Świętego przez co najmniej pół godziny w intencji przebłagania Boga Wszechmogącego, o koniec epidemii, o ulgę dla tych, którzy cierpią oraz za zbawienie wieczne dla zmarłych. Podstawą do uzyskania odpustu jest także odmówiona cząstkę Różańca Świętego, Koronka do Miłosierdzia Bożego lub odprawienie Drogi Krzyżowej.

4.      Kościół modli się za tych, którzy nie mogą przyjąć sakramentu namaszczenia chorych i wiatyku oraz udziela wiernym odpustu zupełnego w chwili śmierci, pod warunkiem, że byli należycie dysponowani i zwykle modlili się za życia (w tym przypadku Kościół uzupełnia trzy zwyczajowe warunki).

 

Umiłowani Diecezjanie!

W związku z wprowadzeniem w Polsce stanu epidemii, udzielam wszystkim wiernym dyspensy od obowiązku niedzielnego uczestnictwa we Mszy Świętej aż do odwołania. Zachęcam do duchowej łączności ze wspólnotą Kościoła przez transmisje radiowe, telewizyjne oraz internetowe.

Przypominam, że zakaz zgromadzeń powyżej 50 osób dotyczy także spotkań religijnych. Nasze kościoły pozostają otwarte w ciągu dnia. Proszę kapłanów o stworzenie okazji do adoracji Najświętszego Sakramentu, a wiernych o modlitwę indywidualną i rodzinną. Niech nasze rodziny, zjednoczone na modlitwie, stają się Domowymi Kościołami.

Przykazanie kościelne zobowiązuje, aby przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu pokuty. Każdy wierny decyduje, w jakim czasie może ten obowiązek wypełnić. Proszę kapłanów o stwarzanie wiernym możliwości korzystania ze spowiedzi. Właściwym miejscem sprawowania tego sakramentu jest konfesjonał. Zgodnie ze wskazaniami Prezydium Episkopatu w obecnych warunkach można spowiadać w kościele, w kaplicy, w zakrystii, w sali katechetycznej, w biurze parafialnym lub innym godnym miejscu pozwalającym na zachowanie prywatności i zasad bezpieczeństwa.

Dokument opublikowany w tych dniach przez Penitencjarię Apostolską zezwala także na udzielenie rozgrzeszenia ogólnego, w miejscach najbardziej dotkniętych zarazą pandemiczną, w przypadkach prawdziwej konieczności, po uzgodnieniu z biskupem diecezjalnym.

Przypominam, że obowiązek przyjęcia Komunii Świętej wielkanocnej obejmuje czas od Środy Popielcowej aż do Niedzieli Trójcy Świętej, która przypada w tym roku 7 czerwca. Zalecane jest przyjmowanie Komunii Świętej na rękę, ale każdy wierny, ma prawo przyjąć Komunię Świętą także do ust.

            Zalecenia Episkopatu odnośnie celebracji Triduum Paschalnego zostaną przekazane wiernym w późniejszym czasie.

            Niech Matka Najświętsza, którą wzywamy jako Uzdrowienie chorych i Pocieszy-cielkę strapionych, uprosi nam u swego Syna oddalenie wszelkiego niebezpieczeństwa, wyzwolenie od lęku i umocnienie wzajemnej miłości.

           

            Niech Bóg Wam błogosławi i obdarzy pokojem serca!

           

                                                                                  Wasz biskup Stanisław

 

 

Lublin, 22 marca 2020 r.

Koronka do Bożego Miłosierdzia.

Zapraszam wszystkich wiernych do osobistej lub rodzinnej modlitwy o godz. 1500 koronką do Miłosierdzia Bożego o oddalenie zarazy i miłosierdzie dla Polski i świata.

PILNE

 

Zarządzenie Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski z dnia 12 marca 2020 r.

 

Z wiarą w Opatrzność Bożą i w trosce o życie i zdrowie społeczeństwa i w nawiązaniu do komunikatów Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski podejmujemy decyzję o wprowadzeniu prewencyjnych środków ostrożności w sytuacji zagrożenia koronawirusem.

Kościół od dwóch tysiącleci służy osobom chorym i potrzebującym, nawet w czasach epidemii, nie rezygnując z głoszenia Ewangelii oraz sprawowania sakramentów świętych.

1.   Mając na uwadze zagrożenie zdrowia oraz życia (zgodnie z kan. 87 § 1, kan. 1245 i kan. 1248 § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego), rekomendujemy biskupom diecezjalnym udzielenie dyspensy od obowiązku niedzielnego uczestnictwa we Mszy Świętej do dnia 29 marca br. następującym wiernym:

a.    osobom w podeszłym wieku,

b.   osobom z objawami infekcji (np. kaszel, katar, podwyższona temperatura, itp.),

c.    dzieciom i młodzieży szkolnej oraz dorosłym, którzy sprawują nad nimi bezpośrednią opiekę,

d.   osobom, które czują obawę przed zarażeniem.

Skorzystanie z dyspensy oznacza, że nieobecność na Mszy niedzielnej we wskazanym czasie nie jest grzechem. Jednocześnie zachęcamy, aby osoby korzystające z dyspensy trwały na osobistej i rodzinnej modlitwie. Zachęcamy też do duchowej łączności ze wspólnotą Kościoła poprzez transmisje radiowe, telewizyjne lub internetowe.

2.   W czasie liturgii do dnia 29 marca br. należy przestrzegać w kościołach następujących zasad:

a.    kapłani i nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej przed rozpoczęciem liturgii powinni dokładnie umyć ręce i kierować się zasadami higieny,

b.   przypominamy, że przepisy liturgiczne Kościoła przewidują przyjmowanie Komunii Świętej na rękę, do czego teraz zachęcamy,

c.    znak pokoju należy przekazywać przez skinienie głowy, bez podawania rąk,

d.   cześć Krzyżowi należy oddawać przez przyklęknięcie lub głęboki skłon, bez kontaktu bezpośredniego,

e.    należy powstrzymać się ponadto od oddawania czci relikwiom poprzez pocałunek lub dotknięcie,

f.     na kratki konfesjonałów należy nałożyć folie ochronne,

g.    rezygnujemy z napełniania kropielnic kościelnych wodą święconą.

3.   W obecnej sytuacji przypominamy, że „tak jak szpitale leczą choroby ciała, tak kościoły służą m.in. leczeniu chorób ducha, dlatego jest niewyobrażalne, abyśmy nie modlili się w naszych kościołach” (Komunikat Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, abp. S. Gądeckiego, 10.03.2020). W związku z tym zachęcamy wszystkich wiernych, aby poza liturgią nawiedzali kościoły na gorliwą modlitwę osobistą. Polecamy duszpasterzom:

a.    aby kościoły pozostawały otwarte w ciągu dnia,

b.   aby kapłani troszczyli się o dodatkowe okazje do spowiedzi i adoracji Najświętszego Sakramentu,

c.    aby – przy zachowaniu należytych zasad higieny – kapłani i nadzwyczajni szafarze odwiedzali chorych i starszych parafian z posługą sakramentalną.

4.   Jednocześnie informujemy, że do dnia 29 marca br.:

a.    liturgie z udzieleniem sakramentu bierzmowania przeniesione zostają na terminy późniejsze,

b.   zawieszone zostają pielgrzymki maturzystów na Jasną Górę oraz rekolekcje szkolne organizowane przez parafie. Jednocześnie prosimy środki społecznego przekazu oraz duchownych o propozycje rekolekcji w Internecie, które w ten sposób mogą być przeżywane w domu,

c.    sprawy rekolekcji dla dorosłych oraz organizację innych spotkań pozostawia się roztropnemu rozeznaniu księży proboszczów.

Prosimy o solidarność z osobami starszymi i potrzebującymi, np. poprzez pomoc w zakupach.

Prosimy wszystkich ludzi wierzących o modlitwę w intencji ochrony przed chorobami, a także o pokój serc i łaskę głębokiego nawrócenia dla każdego z nas. Dobremu Bogu polecajmy wszystkich zmarłych na skutek koronawirusa. Módlmy się o zdrowie dla chorych, tych, którzy się nimi opiekują, lekarzy i personelu medycznego oraz wszystkich służb sanitarnych. Módlmy się o wygaśnięcie epidemii. Zgodnie z Tradycją Kościoła zachęcamy do śpiewania w naszych kościołach suplikacji „Święty Boże, Święty Mocny… Od powietrza, głodu, ognia i wojny, zachowaj nas Panie”.

Rada Stała Konferencji Episkopatu Polski

Warszawa, 12 marca 2020 r.

 

Informujemy ponadto, że Arcybiskup Lubelski udzielił wspomnianej dyspensy dla wiernych Archidiecezji. Ponadto w związku z wprowadzeniem stanu epidemicznego w Polsce, stosując się do rozporządzeń organów państwowych i do zalecenia Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, Ksiądz Arcybiskup prosi kapłanów i wiernych, aby podczas każdej Mszy Świętej i nabożeństw wewnątrz kościoła przebywało maksymalnie 50 osób.

Informujemy także o telewizyjnych transmisjach Mszy Świętych:

W  niedziele: o 7.00 w TVP 1, o 9.30 w Telewizji TRWAM, o 10.00 w TVP3 Lublin, o 11.00 w TVP 1, o 13.00 w TV POLONIA oraz w 1. programie Polskiego Radia o 9.00 i 19.00.

W dni powszednie tygodnia transmisja Mszy Świętej o godz. 7.00 w TVP 1 i 20.00 w TVP 3.

Równocześnie zachęcamy o włączenie się w domach w zaproponowaną przez Przewodniczącego KEP modlitwę różańcową o godz. 20.30 „w intencji osób chorych oraz tych, którzy się nimi opiekują, jak również służb medycznych i sanitarnych, a także o pokój serc i łaskę nawrócenia”.

List pasterski Metropolity Lubelskiego na Adwent 2019 r.

WIELKA TAJEMNICA WIARY

List pasterski Metropolity Lubelskiego na Adwent 2019 r.

Umiłowani w Chrystusie Panu, Siostry i Bracia!

Po raz kolejny w życiu przekraczamy bramę Adwentu. Rozpoczynamy drogę, która poprowadzi nas do radości Świąt Bożego Narodzenia. Słowo „Adwent”, pochodzące od łacińskiego adventus, oznacza „przyjście.” Wspominamy pierwsze przyjście Chrystusa. Rozważamy tajemnicę Słowa, które stało się Ciałem w łonie Maryi Dziewicy w Nazarecie i narodziło się w Betlejem. Oczekujemy Jego powtórnego przyjścia w chwale, kiedy powróci, aby sądzić żywych i umarłych. Dzień ten wydaje się wielu ludziom tak odległy, że aż nierealny. A jednak adwentowe Słowo Boże przypomina o nim, zachęca nas do nieustannego czuwania i wzywa do szczerego nawrócenia.

W dzisiejszej Ewangelii Chrystus nawiązuje do opisanego w Księdze Rodzaju potopu. Wielka powódź zmiotła z powierzchni ziemi ludzi, którzy nie liczyli się zupełnie z bliskim końcem swojego życia. Uratował się jedynie patriarcha Noe ze swoją rodziną, człowiek sprawiedliwy, który wziął sobie do serca Boże ostrzeżenie. Przypominając biblijną historię Noego, Jezus kieruje do nas wezwanie, abyśmy naszego nawrócenia, przemiany naszych serc, nie odkładali na jutro, na ostatnią godzinę. Abyśmy każdy dzień i każdą godzinę życia traktowali jako szansę spotkania z Bogiem, który przychodzi, aby nas zbawić.

Eucharystia daje życie

Nie ma lepszego miejsca na spotkanie z Bogiem, nie ma bardziej owocnej okazji, aby doświadczyć Jego rzeczywistej obecności, jak Eucharystia. Jest to bowiem Najświętsza Ofiara, którą sam Chrystus składa w Duchu Świętym niebieskiemu Ojcu. Jest to – jak głosi stara modlitwa Kościoła –„Święta Uczta, na której przyjmujemy Chrystusa, odnawiamy pamięć Jego Męki, dusze napełniamy łaską i otrzymujemy zadatek przyszłej chwały.”

Słusznie więc Kościół w Polsce umieścił Eucharystię w centrum programu duszpasterskiego na kolejne trzy lata. Po latach poświęconych znaczeniu Chrztu świętego w życiu chrześcijanina oraz działaniu Ducha Świętego w sercach wierzących, zwłaszcza w sakramencie Bierzmowania, przystępujemy do rozważania tajemnicy Eucharystii i jej centralnej roli w życiu Kościoła i każdego wierzącego.

Celem programu jest głębsze poznanie znaczenia i wartości tego Sakramentu, który nazywamy Najświętszym i który przyjmujemy najczęściej spośród wszystkich sakramentów. Program jest gorącą zachętą skierowaną do wiernych, aby regularnie uczestniczyli we Mszy Świętej, gdyż Kościół, który nie gromadzi się na Eucharystii, przestaje być Kościołem żywym, przynoszącym owoc. Program ma służyć odnowie życia eucharystycznego, tak aby od adoracji tajemnicy przechodzić do czynów miłości bliźniego. Do takiego świadectwa

2

wezwani są wszyscy uczestnicy Mszy Świętej, którzy są posłani, aby głosić ludziom Dobrą Nowinę. Ogólne hasło programu, obejmującego trzy lata brzmi: „Eucharystia daje życie.” Ona kształtuje życie naszej wiary i jest zapowiedzią życia wiecznego, zgodnie ze słowami Pana Jezusa: „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6,55).

Pierwszy rok programu, który właśnie dziś rozpoczynamy, ma ukazać Eucharystię jako wielką tajemnicę wiary. Tak ją nazywa kapłan w centralnym momencie Mszy Świętej, po ukazaniu wiernym darów chleba i wina, które mocą Ducha Świętego stały się Ciałem i Krwią Chrystusa. Eucharystia pozostaje tajemnicą wiary, ale rozum może wiele na jej temat dopowiedzieć, korzystając z bogatych źródeł biblijnych, patrystycznych, katechizmowych oraz świadectwa świętych.

Papież Franciszek powiedział, że Eucharystia „jest bijącym sercem Kościoła, rodzi go i odradza, gromadzi go i daje mu siłę. Ale Eucharystia przygotowuje nam również miejsce w niebie, w wieczności, ponieważ jest Chlebem z nieba. Stamtąd pochodzi, jest jedyną materią na tej ziemi, która naprawdę dotyka wieczności. Jest chlebem przyszłości, który już teraz pozwala nam zasmakować przyszłości nieskończenie wspanialszej niż wszelkie nasze najlepsze oczekiwania. Ten Chleb karmi nasze największe nadzieje i posila nasze najpiękniejsze marzenia. Jest on rzeczywiście zadatkiem życia wiecznego.”

Kościół – dom i szkoła komunii

W eucharystyczny program duszpasterski Kościoła w Polsce wpisuje się harmonijnie główny temat III Synodu Archidiecezji Lubelskiej. Wiemy, że zadaniem Synodu jest ogarnąć całość życia religijnego i duszpasterskiego, szukać nowych dróg głoszenia Ewangelii, wsłuchiwać się w to, co dziś Duch Święty mówi do Kościoła. Jednak wszystkie tematy dyskusji synodalnych będą zmierzać ku temu, aby nasz Kościół lokalny stawał się domem komunii: aby wśród nas zakwitła czynna miłość, aby nam udało się zbudować duchową jedność w naszej bogatej różnorodności.

Taką nadprzyrodzoną jedność i wspólnotę chcemy budować na Eucharystii, zgodnie ze słowami pieśni: „Jak ten chleb, co złączył złote ziarna, tak niech miłość złączy nas ofiarna. Jak ten kielich łączy kropel wiele, tak nas, Chryste, w swoim złącz Kościele.” Obyśmy zbudowali ogniska takiej jedności w naszych rodzinach, instytucjach, wspólnotach, parafiach. Wtedy staniemy się szkołą dla innych, skutecznie apostołując dobrym przykładem. Wzorem mogą być dla nas pierwsze wspólnoty chrześcijańskie, o których czytamy w Dziejach Apostolskich, że „jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich, którzy uwierzyli” (Dz 4,32). Stojący z daleka poganie patrzyli na nich z podziwem i mówili: „Patrzcie, jak oni się miłują.” A potem wielu z nich przyjmowało chrzest i przyłączało się do wspólnoty.

Pragnę Was poinformować, drodzy Bracia i Siostry, że trwają intensywne przygotowania do uroczystego otwarcia III Synodu Archidiecezji Lubelskiej. Planujemy tę uroczystość na dzień 18 kwietnia 2020 roku, w sobotę przed Niedzielą Miłosierdzia Bożego. Już od kilku miesięcy pracuje intensywnie Komisja Przygotowawcza Synodu, składająca się z kapłanów, osób konsekrowanych oraz wiernych świeckich. Odbyło się już sześć spotkań,

3

podczas których opracowano szczegółowy regulamin Synodu, zatwierdzono pieśń synodalną, modlitwę w intencji Synodu oraz jego logo. Powołano dwanaście komisji tematycznych, obejmujących główne obszary życia i działania Kościoła.

W komisjach tych będą pracować przedstawiciele różnych dziedzin życia diecezjalnego. Ich zadaniem będzie przygotowanie materiałów na obrady dla uczestników Synodu podczas sesji plenarnych. Ważną pomocą będą wyniki badań na temat religijności w archidiecezji lubelskiej, które prowadzą pracownicy Wydziału Nauk Społecznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. Oprócz badań naukowych ważnym elementem synodu będzie konsultacja z wiernymi. Członkowie komisji synodalnych bardzo liczą na Waszą pomoc i z uwagą przeanalizują wszystkie propozycje i pomysły, które wpłyną do sekretariatu Synodu, także drogą elektroniczną.

Aby przybliżyć wszystkim ideę Synodu oraz zachęcić do aktywnego w nim udziału, przygotowaliśmy folder informujący o najważniejszych zagadnieniach synodalnych. Podczas najbliższej wizyty duszpasterskiej, zwanej kolędą, kapłani zaniosą go do każdego odwiedzanego domu. W dniu dzisiejszym ruszył również serwis w mediach społecznościowych (Facebook, Twitter oraz YouTube), zawierający relacje z przebiegu przygotowań do III Synodu Archidiecezji Lubelskiej. Dzięki nim będzie można na bieżąco śledzić postęp prac synodalnych. W niedługim czasie zostanie uruchomiona także strona internetowa Synodu.

Pod opieką Świętych

W modlitwie, którą będziemy odmawiać podczas trwania obrad III Synodu Archidiecezji Lubelskiej, powierzamy to ważne dzieło Bogu w Trójcy jedynemu. Prosimy o wstawiennictwo Maryję, Matkę Kościoła i Niewiastę Eucharystii. Na zakończenie wzywamy świętych Patronów naszej Archidiecezji. Są nimi św. Stanisław, Biskup i Męczennik oraz święty Jan Kanty, profesor Akademii Krakowskiej i apostoł miłosierdzia. Obaj są związani z Krakowem i przypominają nam, że znaczna część naszej archidiecezji należała przez całe wieki do diecezji krakowskiej. Imię świętego Stanisława nosi dziesięć kościołów naszej archidiecezji, a z historią jego życia związany jest Piotrawin nad Wisłą, gdzie święty Stanisław czczony jest od wielu stuleci. W Lublinie trwa natomiast budowa kościoła pod wezwaniem św. Jana Kantego w nowej parafii noszącej jego imię.

Do tych dawnych patronów dołączamy dwóch wybitnych ludzi Kościoła czasów współczesnych, których wstawiennictwu pragniemy powierzyć dzieło Synodu. Pierwszy to święty Jan Paweł II tak bardzo związany z Lublinem, Katolickim Uniwersytetem Lubelskim i archidiecezją. Stulecie jego urodzin przypadnie 18 maja przyszłego roku, dokładnie miesiąc po rozpoczęciu obrad synodalnych.

Drugi to Czcigodny Sługa Boży, kardynał Stefan Wyszyński. Wielką radością napełniła nas decyzja Ojca Świętego Franciszka o wyznaczeniu terminu beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia na dzień 7 czerwca 2020 roku w Warszawie. Podczas niedawnego spotkania Episkopatu na Jasnej Górze biskupi zwrócili się z apelem o podjęcie duchowego przygotowania do tego wydarzenia: „Powinno się ono odbywać w każdej diecezji i parafii.

4

W ramach tego przygotowania należy przybliżać osobę Prymasa Tysiąclecia, jego służbę Kościołowi i całemu narodowi.”

Ta zachęta odnosi się w sposób szczególny do Kościoła na ziemi lubelskiej. Historię bliskich związków Stefana Wyszyńskiego z Lublinem i Lubelszczyzną można podzielić na kilka etapów. Pierwszy to studia na Uniwersytecie Lubelskim w latach 1925-29, zakończone doktoratem z prawa kanoniczego. W czasie II wojny światowej ksiądz Wyszyński ukrywał się przez dwa lata, razem z siostrami zakonnymi i dziećmi niewidomymi z Lasek, w Kozłówce oraz w Żułowie, a także w innych miejscach na Lubelszczyźnie.

Po II wojnie światowej, w latach 1946-49, pełnił posługę biskupa lubelskiego. Wydany kilka lat temu przewodnik Śladami Księdza Stefana Wyszyńskiego opisuje liczne miejsca związane z pobytem przyszłego Prymasa. Wspomina także o jego posłudze duszpasterskiej oddziałom partyzanckim. Stefan Wyszyński był biskupem lubelskim niecałe trzy lata, ale z Lublinem i Katolickim Uniwersytetem Lubelskim pozostał związany przez całe życie. Postać wielkiego Prymasa i męża stanu, który przeprowadził Kościół i naród przez noc komunizmu, mimo upływu lat ciągle stanowi punkt odniesienia dla ważnych pytań i dyskusji o sprawach istotnych dla naszej teraźniejszości i przyszłości.

Umiłowani w Chrystusie Panu, Siostry i Bracia!

Zachęceni słowami dzisiejszego Psalmu, idźmy z radością na spotkanie Pana w tajemnicy Bożego Narodzenia. Weźmy udział w rekolekcjach adwentowych i przystąpmy do adwentowej spowiedzi. Niech Eucharystia stanie się dla nas najważniejszym wydarzeniem każdej niedzieli, jednocząc rodziny i wspólnoty parafialne. Starajmy się także uczestniczyć w Roratach, które ukazują Chrystusa jako światłość świata, na którą oczekujemy wraz z Maryją, Matką naszego Pana. Włączmy się także w liczne dzieła charytatywne, tradycyjnie związane z okresem Adwentu. Na przyjście Chrystusa Króla pójdźmy wszyscy nie tylko z pokłonem, ale także z darem naszych gorących serc i z naręczem dobrych czynów.

Na drogę adwentowego świadectwa z serca Wam błogosławię

Wasz biskup Stanisław

List należy

  Został zakończony II etap prac pielęgnacyjnych , przy drzewach w obrębie placu kościelnego . Prace te są dofinansowane z WFOŚIGW w Lublinie.

Zaproszenie Metropolity Lubelskiego na uroczystości Maryjne

 

 

Umiłowani w Chrystusie Panu!

W mocy Ducha Świętego przygotowujemy się do III Synodu Archidiecezji Lubelskiej. Pragniemy, aby nasz Kościół lokalny stawał się domem i szkołą komunii, czyli jedności i wspólnoty, mającej swój fundament w Eucharystii. Eucharystia bowiem jednoczy nas ściśle z Chrystusem, a jednocześnie łączy z naszymi braćmi i siostrami. Co więcej, posyła nas, abyśmy dawali świadectwo Ewangelii przez wiarę i miłość. Nieocenioną Nauczycielką wiary i miłości jest Najświętsza Maryja Panna, czczona w wielu sanktuariach maryjnych, także w naszej archidiecezji. Dzieło odnowy synodalnej będziemy polecać Jej wstawiennictwu podczas wrześniowych uroczystości Maryjnych w Wąwolnicy i Chełmie oraz w październiku, w nowym Sanktuarium Matki Bożej Latyczowskiej w Lublinie.  Zachęcam do udziału w tradycyjnych pielgrzymkach pieszych do Wąwolnicy i do Chełma. W obu sanktuariach pobłogosławione zostaną wieńce dożynkowe jako wyraz wdzięczności wobec Stwórcy za tegoroczne plony. Tegorocznym uroczystościom Maryjnym w Wąwolnicy w niedzielę, 1 września o godz. 12.00 będzie przewodniczył Biskup Sandomierski Krzysztof Nitkiewicz. W święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w niedzielę, 8 września o godz. 11.30, zgromadzimy się wokół Bazyliki Mariackiej na Górze Chełmskiej. Naszej modlitwie przewodniczył będzie Kardynał Stanisław Dziwisz, najważniejszy świadek pontyfikatu św. Jana Pawła II. W dniu 7 października, w poniedziałek o godz. 18.00 spotkamy się w Sanktuarium Matki Bożej Latyczowskiej w Lublinie przy ul. Bursztynowej. Odpustowej Eucharystii będzie przewodniczył pochodzący z naszej archidiecezji Biskup Jan Sobiło z Zaporoża na Ukrainie. Niech Duch Święty prowadzi nas wspólną drogą na spotkanie Chrystusa, którego odnajdujemy w ramionach Matki Bożej, czczonej w Wąwolnicy, Chełmie i w Lublinie.

Wszystkim z serca błogosławię Wasz Biskup Stanisław.

Lublin, Wspomnienie Matki Bożej Królowej, 22 sierpnia 2019 r

15.08.2019 r. – Odpust Wniebowzięcia N.M.P.

Godz. 12.00 – Suma odpustowa pod przewodnictwem Ks. Kan Lucjana Marcinkowskiego.

Serdecznie zapraszamy : dzieci , młodzież , dorosłych , OSP.

 

 

      

Św. Stanisław Kostka - patron dzieci i młodzieży.

Św. Stanisław Kostka urodził się w grudniu 1550 r. w Rostkowie. Ochrzczony został w kościele parafialnym św. Wojciecha w Przasnyszu. Rodzice jego - Jan Kostka, kasztelan zakroczymski i Małgorzata z Kryskich, pochodząca z Drobina koło Płocka - byli bardzo religijni. Miał czworo rodzeństwa: trzech braci - Pawła, Wojciecha i Mikołaja oraz siostrę Annę. Bracia - Wojciech i Mikołaj zmarli w dzieciństwie.

Stanisław od najwcześniejszych lat życia wzrastał w religijnej atmosferze rodzinnego domu, o której tak pisze jego brat Paweł: "Rodzice postępowali z nami surowo i przyzwyczajali do modlitwy i uczciwości. Wszyscy nas upominali i brali udział w naszym wychowaniu, wszystkich czciliśmy, przez wszystkich byliśmy kochani".

Do dwunastego roku życia Stanisław pobierał nauki w domu rodziców i u miejscowego kapelana. Następnie przez dwa lata razem z Pawłem kształcił się i wychowywał pod opieką młodego nauczyciela Jana Bilińskiego. W czternastym roku życia, w początkach lipca 1564 r., wyjeżdża z Pawłem i Janem Bilińskim na dalszą naukę do Wiednia.Zamieszkał w konwikcie, tzn. w internacie prowadzony przez Ojców Jezuitów. Były to czasy tzw. reformacji. Cesarz Maksymilian II skłaniał się do protestantyzmu. Po ośmiu miesiącach pobytu w Kolegium, gdy Ojcom Jezuitom zabrano internat, Stanisław musiał się przenieść do domu luteranina Kimberkera.

Początkowo nauka sprawiała Stanisławowi trudności. W drugim jednak roku należał do najlepszych uczniów, pod koniec zaś trzeciego roku prześcignął nawet najlepszych. Zawdzięczał to nie tylko nieprzeciętnym zdolnościom, ale bardziej jeszcze pracowitości, pilności i sumienności, o czym świadczą jego notatki.

Wśród kolegów wyróżniał się pobożnością, skromnością i umiarkowaniem. Miał nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu. Gorliwie służył do Mszy św., często pozostawał w kościele lub kaplicy na adorację. Odznaczał się też szczególnym nabożeństwem do Matki Bożej. Stanisław, mając zamiar wstąpić do zakonu Jezuitów, usiłował prowadzić życie na wzór zakonny, co było powodem przykrości, jakie miał ze strony starszego brata Pawła.

W czasie pobytu w Wiedniu, w grudniu 1566 roku, Stanisław ciężko zachorował. Obawiano się o jego życie. Powrót do zdrowia zawdzięczał cudownej interwencji Matki Bożej. Opowiadał potem w nowicjacie w Rzymie, że ujrzał Maryję z Dzieciątkiem Jezus, które złożyła mu na wyciągnięte ręce. Otrzymał wtedy polecenie wstąpienia do Towarzystwa Jezusowego. Powstały jednak trudności nie do pokonania na miejscu. Ojciec nigdy nie zgodzi się, by jego syn został zakonnikiem.

Kiedy Stanisław przekonał się, że w Wiedniu nie może być przyjęty do zakonu, zdecydował się na czyn, wydawałoby się, szaleńczy. Dnia 10 sierpnia 1567 r., w niedzielę rano po Mszy św., ubrany w ubogie szaty, by nie zwracać na siebie uwagi, decyduje się na ucieczkę Zostawił list, w którym tłumaczy się przed Pawłem i Bilińskim dlaczego podjął taką decyzję oraz prosi o pożegnanie w jego imieniu rodziców. Paweł z Błlińskim zorganizowali pościg, Stanisława jednak nie rozpoznano, gdyż był przebrany w ubranie żebracze.

Stanisław udał się najpierw do Augsburga, a następnie do Dylingi, mając nadzieję, że może będzie przyjęty przez prowincjała Jezuitów w Niemczech, Ojca Piotra Kanizjusza. Zacny Ojciec Piotr Kanizjusz, późniejszy święty, przekonał się o wielkiej wartości Stanisława i dał mu radę: jeśli chcesz być zakonnikiem, idź do samego generała Ojców Jezuitów do Rzymu. Wystawił też Stanisławowi wspaniałą opinię, pisząc: " Spodziewam się po nim rzeczy przedziwnych ".

Podczas długiej i bardzo uciążliwej podróży Stanisław napisał list do rodziców. Do Rzymu przybył 25 października 1567 r. i zapukał do furty klasztornej Ojców Jezuitów. Generał O. Franciszek Borgiasz, późniejszy święty, zadecydował o przyjęciu Stanisława do nowicjatu wbrew woli rodziców. Ceremonia przyjęcia odbyła się w trzy dni później, 28 października 1567 roku.
W nowicjacie, jak stwierdzili liczni świadkowie, był wzorem zakonnika. Najświętszą Maryję Pannę nazywał swoją Matką i Panią. Na miesiąc przed śmiercią Stanisław wyznał przyjaciołom, że nie opuszcza go przeczucie o bliskiej śmierci. W dniu św. Wawrzyńca, 10 sierpnia 1568 r. w rocznicę swej ucieczki z Wiednia, zachorował i po raz drugi ujawnił swe przeczucie bliskiej śmierci. Prosił Matkę Bożą, by Jej Wniebowzięcie mógł przeżywać w niebie. Stan jego zdrowia nagle się pogorszył, poprosił wiec o spowiedź, przyjął Komunię św i Sakrament Chorych. Osiemnastoletnie jego życie dobiegało końca. Odchodził z tego świata z całą świadomością. Z krzyżem i obrazkiem Matki Bożej w ręku dnia 15 sierpnia 1568 roku o godzinie trzeciej zasnął cicho i spokojnie. Kościół ogłosił go błogosławionym w roku 1605, a świętym w roku 1726.

Święta

Piątek, Wielki Tydzień
Rok B, II
Wielki Piątek Męki Pańskiej

Sonda

Czy pamiętasz o Nabożeństwach Wielkopostnych ?

Zawsze.

Czasami.

Wcale.